นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๔ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 106

106
สังคมวั ฒนธรรมที่คาบเกี่ ยวและขัดแย้งกัน
ของประชาคม เราจะจัดการอย่างไร
ในปัจจุบัน ระหว่ างประเทศอาเซียนด้วยกันเอง
แทบจะไม่ มีประเด็นขั ดแย้งอะไรส�ำคัญรุนแรงไปกว่าประเด็น
เรื่องเขตแดน ที่หากไม่ มีการหยิบยกมาเป็นประเด็นทางการ
เมืองของภายในประเทศหนึ่งประเทศใดในคู่ กรณี และหาก
ไม่เห็นแก่ประโยชน์เฉพาะตัวเฉพาะหน้ าเกินไป ประเทศใน
อาเซียนก็ไม่น่าจะมีข้อขัดแย้ งอะไรกันได้ง่ายๆ
ความขัดแย้ งระหว่างประเทศส่ วนหนึ่งมาจาก
การปลูกฝั งทัศนคติ เกลียดชังกันและกันตั้ งแต่ยุคสร้างชาติ
และยุคสงครามเย็น ดังที่เราจะเห็นได้จากหลักสูตรการเรียน
การสอนประวัติ ศาสตร์ของแต่ ละประเทศ และการสร้าง
ส� ำนึกรักชาติ จากประวัติศาสตร์ ที่ล้วนแต่ น�ำเอาประเทศ
เพื่อนบ้านมาเป็นศัตรู
แนวทางหนึ่งที่อาจจะช่วยได้คือการพัฒนาความรู้
เกี่ ยวกับเพื่อนบ้านและท� ำความเข้าใจประวั ติศาสตร์ตนเอง
เสียใหม่ ความขัดแย้งของผู้คนในอดีตไม่จ�ำเป็นที่จะต้อง
น�ำมาเป็นก�ำแพงสร้ างชาติ ประวัติศาสตร์ ที่ให้ความเข้ าใจ
ภาพรวมของภูมิภาค ไม่แยกส่วนการศึกษาภูมิภาคออกเป็น
ประเทศเดี่ยว และสร้ างหลักสูตรต�ำราประวัติ ศาสตร์ร่วมกัน
ในภูมิภาค อาจจะเป็นแนวทางที่แก้ไขปั ญหาระยะยาวได้
เท่ าที่ผมได้ ทราบและมีโอกาสได้ เข้าร่ วมโครงการด้วย
แนวทางนี้เป็นโครงการส�ำคัญที่ในขณะนี้ UNESCO ก�ำลัง
ด� ำเนินการอยู่
นอกเหนือจากนั้น เรายั งต้องส่งเสริ มให้มีการ
แลกเปลี่ ยนวัฒนธรรมกัน ให้ทุนส�ำหรับการท�ำวิจัยร่วมกัน
สร้ างกองทุนให้เกิดการแลกเปลี่ยนความรู้กั น แลกเปลี่ยน
ศิ ลปะและวรรณกรรมกัน ต้องเรียนภาษากันและกัน ต้อง
ส่ งเสริ มให้เดินทางไปมาหาสู่ กันให้ มากขึ้น ทั้งด้วยการ
สนั บสนุนของภาครัฐและภาคเอกชน ไม่ใช่เพียงปล่ อยให้
ประชาชนต้องขวนขวายเดินทางไปกันเอง