วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 107

107
จั งหวัดอื่นๆ มี ที่ไหนอี กบ้างที่ ได้ใช้
ภาพถ่ายเป็นสื่อแนะนำ�ศิลปวัฒนธรรม
แหล่งท่องเที่ ยวชุมชน และได้ผลอย่างไร?
หลั งจากน่าน สห+ภาพ ยกกำ�ลังไปบั นทึกภาพ
จัดนิทรรศการ ทำ�หนังสือเผยแพร่ ได้แก่ กระบี่ สระแก้ว
หนองคาย ชุมพร แพร่ และตอนนี้ กำ�ลังคิดจะไประนอง
แต่ละแห่งเราจะเน้นชุมชนที่มีแนวโน้มจะเปิดเป็นแหล่งท่อง
เที่ยวให้ชาวบ้านมีรายได้ เพิ่ มขึ้น ตัวอย่ างที่ภูมิใจ เช่น
หมู่บ้านเกาะกลาง-คลองประสงค์ ที่กระบี่ จากหมู่ บ้าน
ประมงเล็กๆ ที่แม้แต่คนในตัวเมื องก็ไม่เคยคิดจะไป เดี๋ยวนี้
มีโฮมสเตย์ มี ทัวร์รถมอร์เตอร์ไซคล์พ่วงข้างพาไปดูควายทำ�นา
บ้านผ้าบาติ ก โดยที่ชาวบ้านยังคงรักษาประเพณีวิถีมุสลิมไว้
อย่างดียิ่ง หรือที่หนองคาย เราไปเจอช่างภาพเจ้าถิ่นที่มีฝีมือ
และรวมตัวกันดี ช่ วยกันลุยถ่ ายภาพมาเผยแพร่ พักเดียว
อำ�เภอสังคมซึ่ งอยู่ห่างไกลจากตั วเมืองมาก ตอนนี้ กลายเป็น
แหล่งชมทะเลหมอก วิ วแม่น้ำ�โขง ที่ รายการที วีต้ องตาม
ไปถ่ ายแล้ว และการจั ดนิทรรศการภาพถ่ ายสองฝั่งโขง
ก็มีบทบาทโดดเด่นในงานฉลอง ๒๐ ปี สะพานมิตรภาพ
ไทย-ลาว ในเดือนเมษายนปีนี้
ที่ชุ มพร เพิ่งประสานกั บช่างภาพท้ องถิ่ นและ
ทางจังหวัด จัดนิ ทรรศการในงาน “เปิดโลกทะเลชุ มพร”
ภาพสวยมาก เราส่งไปแจกจ่ายตามสื ่อต่างๆ ชวนคนมา
เที่ ยวชุมพรซึ่งมี อะไรดีๆ แต่ คนกรุ งเทพฯ ที่ขับรถเที่ยว
มักกลั วว่ าจะไกลไป พวกที่ นั่งเครื่ องบิ นก็ ข้ามไปภูเก็ ต
กระบี่ ภาพถ่ ายของพวกเราจะบอกว่าชุมพรคื อดินแดน
แห่งความอุดมสมบูรณ์ที่สุดของที่สุด และมีแหล่งท่องเที่ยว
สามมิติ คื อมีทั้งภูเขาทะเลหมอก หาดทรายชายเล และ
สวรรค์ใต้น้ำ�
แง่คิดงานศิ ลปะวรรณกรรมและ
กิจกรรมทางวั ฒนธรรม
ถ้า จะให้ สรุปจากบทเรี ยนส่วนตั วและสิ่ งที่
พบเห็ นมา ศิลปินไทยทุกสาขามีความสามารถสู งมาก
แต่ขาดการสนับสนุน การบริหารจัดการ และเผยแพร่ผลงาน
สังคมข่าวสารในยุคนี้เป็ นเรื่องของสงครามแย่งชิงพื้นที่สื่อ
และการสร้างจุ ดขาย ซึ่งไม่ ใช่ เรื่ องถนั ดของผู้ที่ ทำ�งาน
ด้านศิ ลปวัฒนธรรมตัวจริง จึงจำ�เป็นต้องหาตัวช่วย ซึ่งก็หนี
ไม่ พ้นส่ วนราชการเป็ นหลัก อยากให้มองว่างานด้ านนี้
ไม่ใช่ “การจัดอีเวนท์” อย่างที่นิยมทำ�กัน แต่เป็นการเพาะหว่าน
ภูมิปัญญา รังสรรค์ศิ ลปะ และทำ�ให้มันต่ อยอดขยายผล
ยาวไกลได้
อีกเรื่องคือการก้าวสู่สังคมโลก ที่ใกล้เข้ ามาก็คือ
AEC เราต้องมี การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่ งกันและกัน ไม่ใช่
แข่งขันชิ งดีชิงเด่น หรือแค่ไปดูงานแล้วก็ไม่เกิดอะไรใหม่ๆ ขึ้น
ปีก่อนกระทรวงวั ฒนธรรมจัดโครงการ “ภาพสวย-กวีใส”
เชิญช่างภาพจากประเทศอาเซียน มาประกบกับช่างภาพไทย
ทั้งจากส่วนกลางและภู มิภาค รวมทั้งกวี อีกสองสามคน
ไปตระเวนถ่ายภาพในเมืองไทยมาจัดนิทรรศการ พิมพ์หนังสือ
งานแบบนี้ น่าจะเป็ นบู รณาการทางศิลปะที่ ดีและได้ ผล
ในวงกว้าง ถ้าลองจัดในระดับกลุ่ มเล็กๆ กลุ่มนอกกระแส
จากแหล่งต่ างๆ เหล่านี้ ก็จะช่วยเปิ ดโอกาสให้คนรุ่นใหม่
ศิลปินอิ สระที่ไม่เคยได้รางวัลอะไรมาก่อน และยังจะขยาย
วงการสร้างศิลปะในทุกระดับได้อีกด้วย
การอนุรั กษ์ จะต้องควบคู่ ไปกับการพั ฒนา
สร้างสรรค์สิ่งใหม่ การสนับสนุนเผยแพร่ผลงาน จะต้อง
คำ�นึ งถึ งศิ ลปะและศิ ลปินทุ กระดับ ทั้ งรุ่ นใหม่ และ
วัยอาวุโส ท้องถิ่นไปจนระดับชาติและนานาชาติ ขอแค่
มีทิศทางนโยบายที่ดีและปฏิบัติอย่างเป็นรูปธรรมเท่านั้น
ภาพฝันอันยิ่งใหญ่ ของเราก็ไม่ไกลเกินเอื้อม