วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 106

106
ทีแรกก็ไม่คิดว่าจะตั้งกลุ่มขึ้นมาเพื่อรับงานจาก
สำ�นั กงานจังหวั ดหรอกนะ แต่ ผู้ว่าราชการจังหวั ดน่านใน
ตอนนั้ น คือท่านผู้ว่าฯ วี รวิทย์ วิวัฒนวานิ ช มาติดต่อ ขอให้
พวกเราไปช่ วยถ่ายภาพมุมสวยๆ ของน่ านมาออกสื่อให้
หน่ อย เพราะน่านยั งปิดตั วอยู่ ไม่ค่อยมี นั กท่ องเที่ยว
ส่ วนใหญ่จะแห่ กั นไปเที่ยวเชี ยงใหม่ เชียงราย กั นหมด
ท่านบอกว่า การท่องเที่ยวถ้าบริหารจัดการดี ๆ นอกจาก
จะนำ�รายได้มาสู่ ชาวบ้านแล้ว อาจจะช่ วยอนุรั กษ์ฟื้ นฟู
แหล่ งธรรมชาติ ศิ ลปวัฒนธรรม วิถี ชุมชนดั้งเดิมอีกด้ วย
เพราะคนที่มาก็อยากจะชื่ นชม และน่านเองก็มีของเก่าที่ดี
งามอยู่เยอะมาก เราก็ลองดู ให้ทางจังหวั ดเหมารถบัสพา
ช่างภาพไปสี่ ห้าสิบคน ไกลมากจากกรุงเทพฯ แปดชั่ วโมง
แล้วยังต้องแบ่งสายงานขึ้นดอย ล่องแก่ง เข้าถ้ำ� ในแต่ละ
อำ�เภอ ได้ภาพกลับมาก็โหลดเข้าคอมพิวเตอร์ พรินท์ออก
มาจั ดแสดงที่ลานข่วงเมื องภายในสามวัน เราเชิ ญเพื่อน
ศิลปิน ศุ บุญเลี้ยง กั บสุรชัย จั นทิมาธร มาเล่นมิ นิคอนเสิร์ต
เปิดนิทรรศการด้วย เลยได้เพลงใหม่ “น่านน่ะสิ” จากจุ้ยเป็น
ของแถมอีก ทั้ งหมดนี้ใช้งบไปน้อยมาก เมื่อเที ยบกับงานบึ้มๆ
ของแต่ละจั งหวัดที่ต้องจ้างออร์แกไนเซอร์ ตั้งเวทีสูงท่วมหัว
เครื่องเสียงลำ�โพงเต็มพิกัด จ้างดารามาโชว์ตัว แล้ วก็รื้อเวที
จบแล้วจบเลย ไม่มีอะไรหลงเหลือ นี่เราให้ ทั้งไฟล์ภาพไปทำ�
ประชาสัมพั นธ์จังหวัดต่ อ แล้วก็ ทำ�หนังสือให้ด้วย คืนนั้น
จำ�ได้ว่านักท่องเที่ยวมีแค่ฝรั่งกลุ่มหนึ่งกับคนไทยไม่กี่คน แต่
คนน่านแห่กันมาดู ชมแน่นขนัด เพราะเมื องนี้ปกติไม่ค่อยมี
งานอึกทึ กแสงสีอะไร สองทุ่มทั้ งเมืองมืดสนิทเงี ยบสงัด
แล้วสื่ อที่ เราเชิญไปด้ วยก็ ทำ�ให้ เมื องน่านดังระเบิ ดใน
ชั่วข้ามคืน อีกสามเดือนต่อมาก็กลายเป็นหนึ่งในท็ อปเท็น
ของแหล่งท่องเที่ยวปีใหม่ของชาวไทย
การท่องเที่ยวอาจรุกรานวิถีชีวิตดั้งเดิมในบางแง่มุ ม
เช่น ทำ �ให้รถติ ด อาหารแพงขึ้น หรือเกิดธุรกิจค้ากำ�ไรต่างๆ
แต่ในแง่การฟื้นฟูอนุรักษ์ งานศิลปหัตถกรรมที่ เคยซบเซา
ก็กลั บกลายเป็นสินค้ าขายดีทำ �รายได้ขึ้นมาอี ก แหล่ง
ธรรมชาติที่เสื่อมโทรมก็ได้รับการดู แลดีขึ้น และชาวบ้าน
ที่เคยอับจนเรื่องรายได้ ก็มีโอกาสมากขึ้น เราได้บทเรียนจาก
น่านหลายๆ ด้าน งานต่อมาของสห+ภาพ จึงต้องตีกรอบว่า
ต้องไปสำ�รวจให้แน่ ใจก่อนว่ างานของเราเป็นที่ต้ องการจริงๆ
ถ้าชุมชนท้องถิ่นไม่ เข้มแข็ง ไม่เข้าใจ ไม่ร่วมมือ รอให้ คนอื่น
ไปทำ�ให้ ไม่พอใจก็ กล่าวโทษ เราจะไม่ไปออกหน้าให้ และ
งานประชาสัมพันธ์ก็เลือกทำ�ให้พอดีพอควร ถ้าโหมกระหน่ำ�
มากไปก็อาจเกินกำ�ลังที่เมืองเล็กๆ จะรับไหว
นอกจากภารกิจช่วยสังคมโดยตรงแล้ว
สห+ภาพ ดูจะถนัดในเรื่องการใช้
ภาพถ่ายเปิดแหล่งท่องเที่ ยว
ทางวัฒนธรรมและธรรมชาติ
ในจังหวั ดต่างๆ อีกด้ วย