Page 92 - วารสารวัฒนธรรม ตุลาคม - ธันวาคม ๒๕๕๖

90
ภาษาเสมือนสิ่ งมีชีวิต
ในหลายข้ อเขียน หลายบทความของครู ล้อม
ชี้ ให้ เราได้ เห็นว่ า ภาษามี ความเคลื่ อนไหวอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะจากหนังสือโบราณ ไปจนถึงการใช้ถ้ อยคำ�สมัยใหม่
ในปัจจุบัน ซึ่งครูล้อมก็มองเปรียบว่ า ภาษาถือเป็นสิ่งมีชีวิต
อย่างหนึ่ง คือ มีเกิ ด มีเปลี่ยนแปลง แล้วก็ดับไป นั่ นก็เหมื อน
กับคนเราที่เกิด เติ บโต แก่ชรา แล้วก็ ตายไปในที่สุด ดังนั้น
ถ้ าเด็ กรุ่ นใหม่ จะพูดอะไรก็ พู ดไป หากภาษาที่ เขาพู ด
มันแข็ งแรงพอ มันก็จะส่งไปยั งรุ่นต่ อๆ ไป แต่ถ้าไม่ไหว
มันก็จะตายไปนั่นเอง
เนื่องจากหลักเกณฑ์ ต่างๆ นั้ นเกิดมาจากคนใช้
เมื่อมี คนใช้จึงทำ�ให้เกิดหลั กขึ้นมา หลักเกณฑ์ทั้งหลายนั้น
เป็ นเรื่ องของนักวิชาการที่เก็บรวบรวมจากคนใช้งานจริง
แล้ วนำ�มาวางเป็ นหลั กเกณฑ์ นั่ นหมายถึง คนใช้ภาษา
เดินหน้าไปแล้ว แต่ตำ�ราตามมาทีหลัง ซึ่งธรรมชาติเป็นเช่นนั้น
เพราะฉะนั้นเราก็ ควรจะปล่อยให้มันเป็ นไปตามธรรมชาติ
และมันก็จะคลี่คลายออกอย่างช้าๆ ถ้าเราบีบบังคับให้มัน
เปลี่ยนแปลงไปตามใจเรานั้น ก็คงทำ�ไม่ ได้หรอก หากทำ�
อย่างนั้น ก็ เรียกว่าเป็ น “ฆาตกรทางภาษา”
ครูล้ อมได้ยกตัวอย่างถึงความตายของภาษา เช่น
ในภาษาสันสกฤต ซึ่ งมีคนสร้างไวยากรณ์ เอาไว้มากมาย
ผลสุดท้ายภาษาสั นสกฤตก็ตายไป เพราะมันใช้ยากคน
เลยไม่ใช้ ส่วนภาษาบาลีก็เหมือนกั น นักปราชญ์ทางภาษา
บาลีก็กำ �หนดอย่างนั้ นอย่างนี้ คนก็เลยไม่ ใช้ ภาษาบาลี
ก็ตายอีก คื อ ถ้าเราไปบีบบังคับภาษามันก็จะตายไป ดังนั้น
เราจะต้องปล่อยให้ มันคลี่คลายไปตามธรรมชาติ มันถึงจะมี
ชีวิตอยู่ได้ ก็ต้องถามว่า แล้วเราอยากทำ�ให้ภาษาตายไหมล่ะ
ถ้าเราทำ�ให้ภาษาตาย เราก็เป็นฆาตกร ครูล้อมไม่อยากเป็น
ฆาตกรของภาษาไทย ดังนั้นสิ่งที่ครูถ่ ายทอดไว้จึงสะท้อน
ยุคสมัยได้เป็ นอย่างดี