Page 68 - วารสารวัฒนธรรม ตุลาคม - ธันวาคม ๒๕๕๖

66
อั กขรวิธีอั กษรไทยน้อย
อักษรไทยน้ อยเป็นอั กษรที่ใช้ บันทึ กเรื่ องราว
ต่ างๆ ทั้งกฏหมาย พงศาวดาร วรรณกรรมนิทานพื้นบ้าน
ท้องถิ่น แต่ไม่นิยมเขียนเกี่ยวกับคดีธรรม โดยเฉพาะการ
เขียนแบบอั กษรบาลี เพราะตัวอั กษรมีน้อยไม่พอต่อการ
เขี ยน นิยมเขี ยนภาษาถิ่น (ภาษาลาวและภาษาไทยพื้นถิ่น
อีสาน) ซึ่ งจะมีพยั ญชนะที่ตรงกับเสี ยงภาษาถิ่ นเท่านั้ น
อั กขรวิธี ของอักษรไทยน้อยส่ วนมากจะเหมื อนกั นกับ
อักขรวิธีของไทยปัจจุบันและอักขรวิธีลาว (เพราะอักษรไทย
น้อยเป็นต้นแบบของอักษรลาว) จะแตกต่างตรงที่ มีอักขรวิธี
อักษรธรรมปะปนอยู่ บ้าง เช่น ตัวหยอหยาดน้ำ� (ย หางยาว)
การใช้สระเอี ยที่มีตั วสะกดจะใช้เชิง ย ตัวเดียว หรือการใช้
ตั ว เฟื้ อง ในอั กษรธรรมมาประสมกั บพยั ญชนะของ
อักษรไทยน้อย เป็นต้นโดยอักขรวิธีของอักษรไทยน้อยจะวาง
พยัญชนะต้นไว้บนบรรทัด และวางสระไว้รอบพยัญชนะต้น
คือด้านหน้า ด้านหลัง ด้านบน ด้านล่าง ซึ่งเหมือนอักขรวิธี
ไทยปัจจุ บัน โดยพยั ญชนะตัวสะกดก็ วางไว้ บนบรรทัด
เดียวกันกับพยัญชนะ (ยกเว้น ตัว ย สะกด) ส่ วนพยัญชนะ
ตัวควบกล้ำ� จะวางไว้ ใต้บรรทัด
กฎหมายโบราณ จากเอกสารสมุดข่อย