Page 67 - วารสารวัฒนธรรม ตุลาคม - ธันวาคม ๒๕๕๖

65
ตุลาคม-ธันวาคม ๒๕๕๖
ต้นกำ�เนิดของ “อักษรไทยน้อย” หรือ “อักษรลาว
เดิม” นั้น ตามหลักฐานอ้างอิ งทางประวัติศาสตร์ชี้ว่า เป็ น
อักษรสกุลไทย เพราะมีรูปสั ณฐานตัวอักษรและอั กขรวิธี
เหมือนอักษรไทย ถึงแม้ว่าจะมี “อักษรธรรม” เข้ามาปะปนบ้าง
โดยอักษรไทยน้ อยนั้นเป็นอักษรที่ใช้อยู่ในกลุ่มชนวัฒนธรรม
ไทย-ลาว ที่ อาศัยอยู่ ในลุ่มน้ำ�โขง ครอบคลุมพื ้นที่ ของ
อาณาจักรล้ านช้างหรื อสปป.ลาวในปั จจุ บัน รวมไปถึง
ภาคอีสานบางส่วนของไทย แต่ศู นย์กลางของวัฒนธรรมนั้ น
จะอยู่ในเมืองหลวงพระบางและเวียงจันทน์
รัฐบาลลาวได้ พั ฒนาอักษรไทยน้อยไปใช้ ต่ อ
จนแพร่ หลาย ในขณะที่ชาวไทยอี สานได้เปลี่ยนมาใช้อักษร
ไทยกลาง แต่อย่างไรก็ตามวรรณกรรมอักษรไทยน้ อยก็ยัง
คงพบเห็นได้ทางภาคอี สานอยู่ และจากหลักฐานบันทึ ก
ทางราชการก็พอจะสรุปได้ว่า อั กษรไทยน้อยนั้นมักจะใช้ใน
การจดบันทึกเรื่องราวต่างๆ ที่เป็นทางโลก เช่น หนังสือราชการ
กฎหมาย วรรณกรรม นิทาน เป็นต้น ส่วนการจดบันทึกเรื่ องราว
ทางศาสนา มักจะใช้อักษรธรรมในการบั นทึกมากกว่ า เช่น
พระธรรมคัมภีร์ ชาดก คาถาอาคมต่างๆ เป็นต้น เนื่องจาก
ตามความเชื่อนั้ นถือได้ว่ าเป็นอั กษรศักดิ์สิทธิ์
ในยุคแรกๆ นั้นอักษรไทยน้อยได้พั ฒนามาจาก
อักษรไทยสมัยพระยาลิไทแห่งสุ โขทัย หลักฐานที่ ศึกษา
ค้นพบคือ จากศิลาจารึกและภาพเขียนสีในถ้ำ�นางอัน (เมือง
หลวงพระบาง) ซึ่งอักษรไทยน้อยจะมีลักษณะรู ปแบบและ
วิธี เขี ยนเช่นเดี ยวกับอั กษรไทยสมัยพระยาลิ ไท ต่อมา
ยุคหลังจากนั้น กลั บพบว่ าศิลาจารึกที่ พบทางภาคอีสาน
ของไทยมีรู ปแบบของตัวอักษรเปลี่ยนแปลงไป โดยจะไป
คล้ายคลึ งกับ “อักษรฝั กขามหรืออั กษรไทยฝักขาม” ของ
อาณาจักรล้านนา และอักษรล้ านนาก็ถูกพั ฒนามาจาก
อักษรไทยสุ โขทัยสมั ยพระยาลิไทเหมื อนกั น เพราะ
อาณาจั กรสุ โขทั ยติ ดต่อกั บดิ นแดนลุ่ มน้ำ �โขงและมี
ค ว า ม สั มพั น ธ์ ใ กล้ ชิ ดมายา วนาน ร วมถึ ง ใ นยุ คที่
พระพุทธศาสนามีความเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก การเผยแพร่
พุทธศาสนาในอาณาจั กรลุ่ มน้ำ�โขงจึ งมี การรับอิ ทธิพล
จากอาณาจักรใกล้เคียง ในเวลาต่อมาอักษรไทยน้อยก็ได้มี
การพัฒนารูปแบบอั กขรวิธีเขี ยนเป็นเอกลั กษณ์เฉพาะ
ของตนเองตามลำ�ดั บ