Page 18 - วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๖

16
รองศาสตราจารย์ ดร.ณรงค์ชัย ปิฎกรัชต์
ดนตรี-การแสดง
“ เปี๊ ยะ” เป็ นเครื่ องดนตรี ประเภท
เครื่ องดี ดที่ มี คุ ณลั กษณะพิ เศษ แตกต่ างไปจาก
เครื่องดนตรีประเภทเครื่ องดีดชนิดอื่นๆ ซึ่งจะมี ตั้งแต่
สายเดียว และพัฒนาไปจนถึง ๗ สาย โดยเสียงของเปี๊ยะ
ที่ ผ่ านการบรรเลงจากศิลปิ นได้ตรึ งความรู้ สึ กของ
ผู้สดั บให้สงบนิ่ ง เพื่ อรองรับมนตร์ ขลังอันเป็ นเสน่ห์
ที่ ปรุ งอารมณ์ให้ เข้ากั บรสเพลง เคล้ าความรู้สึ กของ
ความพึงใจ ด้ วยรูปแบบการบรรเลงของศิ ลปิ นที่ ใช้
แผ่นอกหรื อหน้าท้องที่ เปลื อยเปล่ากับกะโหล้งเปี๊ ยะ
เครื่ องดีดมหั ศจรรย์แห่ งล้ านนา
เสน่ห์
ในการสร้างความกำ �ธร ผสานกับแนวเสี ยงที่เกิดจาก
การดีดด้วยเทคนิค ซึ่งเป็นภูมิปัญญาที่ ผ่ านการสร้างสรรค์
และพัฒนาจนเป็นศิลปะการบรรเลงที่ลงตัว สร้างสี สัน
แห่งสุ นทรียภาพอย่างมหัศจรรย์ จนเป็นเอกลักษณ์ของ
เครื่ องดนตรีชนิดนี้ แม้ว่ากาลเวลาได้ผ่านมานับพันปี แล้ว
ก็ตาม แต่ ความเป็นเปี๊ยะที่ทรงคุ ณค่าก็ยังคงปรากฏอยู่
ในสังคม และวั ฒนธรรมปัจจุบั น หากแต่มีรูปแบบและ
วิถีที่เปลี่ยนไป
“เปี ๊ ยะ”