Page 87 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับ ๒

กรกฎาคม-กันยายน ๒๕๕๕ 85
ัน
บทละคร
ราโชมอน
หรื อ “ประตูผี” ดั ดแปลงจากบทภาพยนตร์ ปีพ.ศ. ๒๔๙๓ ชื่อเดียวกัน
ของ อาคิระ คุโรซาวะ ผู้ ก�ำกับภาพยนตร์ชาวญี่ ปุ่น โดยเพิ่มเติมบทพูดแนว “เสี ยดสี” ตามความถนัด
ของผู้ เขียน บทละครที่ เล่าถึงเหตุ ฆาตกรรมจากมุมของผู้อยู่ในเหตุ การณ์สี่คนที่แตกต่างกันอย่ าง
สิ้นเชิงนี้เคยน�ำออกแสดงหน้าพระที่นั่ง ณ หอประชุมมหาวิ ทยาลัยธรรมศาสตร์ในปีพ.ศ. ๒๕๐๘
โดยมีผู้เขียนรับบทเป็น “คนท�ำช้อง” (วิ กผม) ตัวละครส�ำคัญของเรื่อง ต่อมาในวาระ ๑๐๐ ปีชาตกาล
ของ ม.ร.ว. คึ กฤทธิ์ม.ล. พันธุ ์เทวนพ เทวกุ ล ได้น� ำมาดัดแปลงกลับไปเป็ นภาพยนตร์อีกครั้ ง
โดยเปลี่ยนฉากเป็นล้านนายุคดึกด�ำบรรพ์ในชื่อ อุโมงค์ผาเมือง
เรื่องหมาๆ
เรื่องของคนรั กหมา
รวมพิมพ์ ครั้งแรกในปีพ.ศ. ๒๕๒๐ เพื่ อเป็นของช� ำร่วยเนื่องในวั นเกิดของ
ผู้เขียน เรื่องหมา ๆ หลายเรื่องในเล่ม ตัดตอนมาจากงานเขียนเก่าของคุณชาย เช่น “มอม” เรื่องสั้น
สุดคลาสสิกที่ได้รั บคัดเลือกไปอยู่ ในหนังสือเรียนภาษาไทยยุ คหนึ่ง บางตอนมาจาก ห้วงมหรรณพ
หนั งสือธรรมชาติวิทยาแนวพุทธ บางชุด เช่น “หมาผมหาย” มาจากคอลัมน์ สยามรัฐ หน้า ๕แต่มี
ส่ วนที่เขียนขึ้ นใหม่โดยเฉพาะด้ วย คือ “หมาร่ วมสมัย” ซึ่งเล่ าถึงนานาหมาในบ้ านซอยสวนพลู
ขณะนั้น
ต�ำรากับข้าว
น�้ำพริก
เริ่มต้ นจากการเขียนแนะน�ำวิ ธี การกินและต�ำราน�้ำพริกส�ำหรั บสังคมไทย
สมัยใหม่ เป็นตอน ๆ ลงใน สยามรัฐช่ วงปีพ.ศ. ๒๕๓๐ ต่อจากเรื่อง กาเหว่าที่บางเพลงก่อนที่ต่อมา
จะมาพิมพ์ รวมเล่มในปีพ.ศ. ๒๕๓๕ ผู้เขี ยนบอกไว้ว่า “เรื่องน�้ำพริ กที่คนไทยกินกันนั้น ถ้าจะบอก
ต�ำราครกละวั น ก็ ไม่มี ที่ สิ้นสุ ด” เนื้อหาที่ เล่าไว้ นั้ นจึงครอบคลุมบรรดากับข้าวที่ คนไทยโบราณ
เรียกว่า “เครื่องจิ้ม” ทั้งหลาย อันได้แก่น�้ำพริก กะปิพล่า ไตปลา แสร้งว่า ป่น และหลนสารพัดชนิด
อ่านแล้วไม่อยากตั กข้าวมากินก็ให้ รู้ไป !
๘
๙
๑๐