Page 77 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับ ๒

กรกฎาคม-กันยายน ๒๕๕๕ 75
สุชาติมิได้หยุดความสนใจไว้เพียงแค่งานเขียน หากแต่
ยังข้ามพรมแดนไปสู่ศิลปะการแสดงด้วย
แต่ครั้งยังเป็นนักศึกษาธรรมศาสตร์สุชาติและเพื่ อนฝูง
ที่ สนใจงานวรรณกรรม อันได้แก่ นิคม รายวา วี รประวัติ
วงศ์ พัวพั นธุ ์ วิ นัย อุ กฤษณ์ วิ ทยากร เชียงกู ล ธัญญา
ผลอนันต์ ค�ำรณ คุณะดิ ลก ฯลฯ ได้รวมตัวกั นเป็นกลุ่ ม
“พระจันทร์เสี้ ยว” ต่อมาบางคนในกลุ่ มหันมาสนใจงาน
ละครเวที จึงเริ่มเขียนบทและจัดแสดงละครที่ มีเนื้ อหาทาง
สังคม-การเมืองขึ้น สุ ชาติเองเขียนบทละครเรื่อง “ชั้นที่ ๗”
ซึ่งได้ รับความนิยมน�ำไปจัดแสดงกันตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ
บ่อยครั้ง
จนอีก ๑๐ กว่าปีต่อมา สุชาติยังคงสนใจละครเวทีอยู่
ในปี พ.ศ. ๒๕๒๘ เขาและมิตรสหาย เช่น รัศมีเผ่าเหลืองทอง
ปนัดดา เลิ ศล�้ำอ� ำไพ ยุทธนา มุ กดาสนิ ท ร่วมกันก่อตั้ ง
คณะละครสองแปด ซึ่ งมีบทบาทผลิตละครเวที คุณภาพ
อีกหลายเรื่อง นับตั้งแต่การเปิดตัวด้วย กาลิเลโอ(๒๕๒๘)
ติดตามมาด้วย อยากให้ชีวิตนี ้ไม่มีเธอ(๒๕๒๙) สู่ฝันอัน
ยิ่งใหญ่(๒๕๓๐) และ ผู้มาเยือน(๒๕๓๑)
อีกแง่มุ มหนึ่งของ สุชาติสวัสดิ์ศรีที่อาจไม่ค่อยเป็นที่
รับรู้กันแพร่หลายนั ก คือศิลปินทั ศนศิลป์
เขาเคยเล่าถึงความสนใจงานทัศนศิ ลป์ว่า
“หนังสือเกี่ยวกั บศิลปะที่ผมอ่านตอนช่ วงอยู่ ปีแรก ๆ
ของมหาวิ ทยาลัย คื อหนังสือของ น. ณ ปากน�้ ำ บันได
เข้าถึงศิลปของโอเดียนสโตร์เล่มละ ๕ บาท ๗ บาท ผม
เห็ นค�ำนี้ ก็กระโจนเข้าไปหาเลย มันให้พลังบางอย่าง สิ่งที่
อาจารย์เจตนา (ศ. เจตนา นาควัชระ) พูดว่า ศิลปะส่องทาง
ให้กัน น. ณ ปากน�้ำ ก็ พูดว่าศิลปะแต่ละสาขาเป็นพี่น้องกัน
มั นมี ปฏิ สัมพันธ์กั น มันให้ พลั งข้ ามกั นได้มั นคงอยู่ ใน
ความคิ ดของผม”
ในปีพ.ศ. ๒๕๓๘ สุชาติสวัสดิ์ ศรีเริ่ มหันมาจับงาน
ศิลปะอีกลักษณะหนึ่ง เขาอธิ บายจุดเริ่มต้นไว้ว่ า
“งานเขียนในลักษณะวรรณกรรมสร้างสรรค์แบบเดิม...
จะว่าถึงจุดอิ่มตัวก็ไม่ถูก ยังอยากเขียนเรื่องสั้น บทกวีนิยาย
แต่ งานในลักษณะแสดงพลั ง มันไม่ออกมาเป็นตั วหนังสือ
ถึงออกมาก็ไม่พอใจ การมาท�ำหน้าที่บรรณาธิ การ มาเป็น
คนที่ อยู่ข้างหลั งคอยผลักดันคนอื่น ท�ำให้พลั งสร้างสรรค์ของ
ผมมั นกลายเป็นอีกเรื่อง เป็นคนท�ำงานวิชาการไป
“ผมเลยลองข้ามสื่ อดูมาใช้เครื่องมืออีกแบบ ไม่ได้คิด
ว่ ามันจะได้ผลหรือไม่ได้ ผล แต่เมื่ อเริ่มแล้ว รู ้สึกว่าท� ำได้
ต่ อเนื่อง ผมรู้สึกว่ามันทดแทนสิ่ งที่ผมไม่ได้แสดงออกด้ วย
ตัวหนั งสือ มันสามารถแสดงออกทางอะไรบางอย่างได้เมื่อ
เริ่ มต้นแล้วก็ไม่ อยากให้ขาดช่วงไป ก็เลยท�ำมาโดยตลอด...”
ภายในเวลาไม่ กี่ปี สุชาติสร้ างผลงานจิตรกรรมทั้ ง
เล็ กใหญ่ได้หลายพั นชิ้ น และนับตั้ งแต่ปีพ.ศ. ๒๕๔๔
ศิ ลปินคนนี้ตัดสินใจเปิ ดตัวผลงานศิลปะอีกแขนงหนึ่งของ
เขา เริ่ มจากการแสดงงานร่วมกับพี่น้ องเพื่อนฝู ง ก่อนจะ
ขยั บขยายมาเป็นการแสดงเดี่ยว คือ สุ ชาติโทเปี ย[SUCH-
ARTOPIA] (๒๕๔๖) สุ ชาติมาเนีย[SUCH-ARTMANIA]
(๒๕๔๗) สุชาติเฟลเลีย[SUCH-ARTFAILURE] (๒๕๔๘)
และ ประวัติศาสตร์ส่วนตัว (๒๕๔๙)
ใน สุ ชาติ มาเนี ย เขาน�ำเสนอนวนิ ยายทัศนศิลป์
(Visual Art Novel) จินตนาการไร้ บรรทั ดเป็นสมุ ดรวม
ภาพวาดหนากว่า ๑,๐๐๐ หน้า แต่แล้วเกิดฉุกคิดขึ้นมาว่า
ผู ้ชมอาจไม่มี โอกาสเปิดดู หรือถึงจะเปิดดู ก็ไม่สะดวกนัก
จึงพัฒนาไปสู่ งานศิลปะอีกรูปแบบหนึ่ง
“เริ่มจากการที่มีกล้องดิจิทัล แล้วถ่ายภาพที่เราวาดไว้ ...
ได้ ความคิดว่ามั นมี mode เคลื่ อนไหว ก็ เลยถ่ ายรู ป
แยกเป็นบท ๆ ใส่ เพลงประกอบ เอาไปเปิดให้คนดูผ่านจอ
คอมพิวเตอร์”
จากนั้ น สุชาติสวั สดิ์ศรี จึงเข้าสู่ยุคของ “หนั งทดลอง”
เริ่ มด้วยชุดแรก “ประวัติศาสตร์ส่วนตัว” ๑๔ เรื่อง ความยาว
ชั่วโมงครึ่ง น�ำเสนอในการแสดงงานเดี่ ยวปีพ.ศ. ๒๕๔๙
และชุ ดที่ ๒ “อันเนื่ องมาจากราชประสงค์ ” เก้ าเรื่ อง
ความยาว ๔๕ นาที เขาพูดถึงภาพเคลื่อนไหวอย่างที่ เขา
เรี ยกว่าเป็ น จิตรกรรมวีดิทัศน์นี้ไว้ว่า