นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๔ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 62

62
ภาษาไทยเบิ้ ง
ภาษาไทยเบิ้งจะคล้ายคลึงกับภาษาไทยภาคกลาง
มีหน่วยเสียงพยั ญชนะต้น ๒๑ หน่วยเสียงได้แก่
กลุ่มที่ ๑ พยัญชนะระเบิดและพยั ญชนะกัก
ได้ แก่ ป ต จ ก อ พ (ผ) ท (ถ) ช (ฉ) ค (ข) บ ด
กลุ่มที่ ๒ พยัญชนะนาสิก ได้แก่ ม น ง
กลุ่มที่ ๓ พยัญชนะข้าง ได้แก่ ล
กลุ่มที่ ๔ พยัญชนะรัว ได้แก่ ร (ชาวไทยเบิ้ง
สามารถออกเสียง ร ได้ชัดเจนมาก)
กลุ่มที่ ๕ พยัญชนะแทรก ได้แก่ ฟ (ฝ) ฮ (ห) ซ (ส)
กลุ่มที่ ๖ พยัญชนะกึ่งสระ ได้แก่ ย ว
หน่วยเสี ยงสระ
เสียงสระเดี่ยว มีทั้งสระเสียงสั้นและสระเสียงยาว
รวม ๑๘ หน่วยเสียง ได้แก่ อะ อา อิ อี อึ อื อ อุ อู เอะ เอ
แอะ แอ เออะ เออ โอะ โอ เอาะ ออ
สระประสมมี ๓ หน่วยเสียง มีเสียงย่อยหน่ วยละ
๒ เสี ยง เป็นสระเสียงสั้นและยาว ได้แก่
- เอีย มีเสี ยงย่อย คือ เอียะ เอีย
- เอือ มีเสียงย่อยคือ เอื อะ เอือ
- อัว มีเสี ยงย่อยคือ อัวะ อัว
ภาษาไทยเบิ้งเป็นภาษาที่ใช้ระบบเสียงวรรณยุกต์
แสดงนัยส� ำคัญทางความหมายมี ทั้งหมด ๕ หน่วยเสียง
ได้ แก่
วรรณยุกต์กลางระดับ หรื อเสียงสามัญ เช่ น
เคียน (คาด, ผูก, โพก)
วรรณยุกต์ กลาง-ขึ้น-ตก หรือเสียงโท เช่น กลั้น
(อดไว้ )
วรรณยุกต์ ต�่ำ-ตก หรือเสียงเอก เช่ น กลั่น ขุ่น
วรรณยุกต์ ต�่ำ-ตก-ขึ้น หรือเสียงจัตวา เช่น ขุน
(เลี้ยงสัตว์)
วรรณยุกต์สูง-ขึ้น หรือเสียงตรี เช่น รึ บ (เป็น
ระเบียบเรียบร้อย)
ภาษาไทยเบิ้ งมี ค�ำที่ ใช้ แตกต่ างจากภาษาไทย
ภาคกลาง ได้แก่
อีนาง = ค�ำเรียกเด็กผู้หญิงที่เป็ นลูกคนโปรด
ไอ้น้อย, ไอ้ หนูน้อย = ค� ำเรียกเด็กผู ้ชายที่เป็ น
ลูกคนโปรด
ประแจ, ปะแจ = กุญแจ
เกื อก = รองเท้า
มะกอ = มะละกอ
เหื่อ = เหงื่อ
ฟ้ าแขยบ = ฟ้าแลบ
กะโมย = ขโมย
หน้าทะลึ๊น = หน้าทะเล้น
กะเหลินเปิน = ซุ่มซ่ามเป็นต้น
ส่วนไวยากรณ์มีลักษณะการเรียงค�ำแบบประธาน
– กริยา – กรรม นอกจากนี้มีการใช้ลักษณะภาษาที่ เป็ น
ลักษณะเฉพาะ เช่น ไม่รู้แล็ว = ไม่รู้ งั้นรึ = อย่างนั้นหรือ
ส่วนส�ำหรับประโยคค�ำถามที่ถามจ�ำนวน เช่น อันนี้
กี่บาท=อันนี้ราคาเท่าไรประโยคปฏิ เสธใช้ด๊อกเช่นไม่ถูกด๊อก,
ไม่ถูกด๊ อกเฮ้ย = ไม่ถูกนะ ใช้ เด๊อ ท้ายประโยคแจ้งให้ ทราบ
เช่น ไปละเด๊ อ มาอีกเด๊อ มีค�ำลงท้ าย เบิ้ง = บ้ าง เช่น
ฉันขอกินเบิ้ง = ฉันขอกินบ้าง ส�ำนวน พอสมมาพาควร =
พอหอมปากหอมคอ หาอยู่หากิน = ท�ำมาหากิน ขี้สบร่อง =
ได้จังหวะพอดี ไกลโพด = ไกลเกินไป น้อยจ่น = น้ อยเกินไป