นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๔ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 61

61
“ ชา ว ไ ทย เ บิ้ งมี ภาษาพู ดคล ้ ายกั บ
ภาษาไทยภาคกลาง แต่ มีเสียงวรรณยุ กต์ ต่างไป
และนิยมลงท้ายประโยคด้วยค�ำว่ า เบิ้ ง ด๊อก เหว่ย
เด๊อ มีผู ้เรียกภาษานี้ในชื่ ออื่นว่า ภาษาไทยเดิ้ ง
หรือภาษาไทยโคราช”
ภาษาไทยเบิ้งเป็นภาษาไทยถิ่นในภาษาตระกูลไท
กลุ่มคนที่พูดภาษานี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดนครราชสีมา
ยกเว้นอ�ำเภอบั วใหญ่ และอ� ำเภอปักธงชัย ซึ่งใช้ภาษาไทย
ถิ่นอี สาน และมีบางส่วนในจังหวัดชัยภูมิ เช่น อ�ำเภอจั ตุรัส
และอ�ำเภอบ�ำเหน็จณรงค์ในจังหวั ดบุรีรัมย์ เช่น อ� ำเภอ
นางรอง อ�ำเภอพุทไธสง อ�ำเภอล�ำปลายมาศ อ�ำเภอสะตึก
และยั งมีผู ้ พู ดบางส่วนในจังหวั ดปราจีนบุ รีโดยจะเรี ยก
ภาษาที่ ใช้พู ดว่ า “ภาษาไทยโคราช” ส่วนกลุ่ มคนที่ ย้ าย
ถิ่นฐานจากจังหวัดนครราชสีมาไปอาศัยอยู่ในจังหวัดลพบุรี
จังหวัดสระบุรีและจังหวัดสุรินทร์ จะเรียกภาษาและกลุ่ มคนว่า
“ไทยเบิ้ ง” อย่ างไรก็ ตามจากหลักฐานการศึ กษาพบว่า
ภาษาไทยโคราชกับภาษาไทยเบิ้งเป็นภาษาที่มีความใกล้
เคียงกันมากจนอาจจะกล่าวได้ว่ าเป็นภาษาเดียวกัน (ธวัช
ปุณโณฑก, ๒๕๓๘ และ สุธาทิพย์ ธีรานุวรรต์, ๒๕๔๕)
ในที่นี้จะกล่าวถึงเฉพาะภาษาไทยเบิ้ งที่พูดกั นที่ต�ำบลโคก
สลุง อ�ำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี ซึ่งมี ประชากรทั้งหมด
ประมาณ ๑๑,๓๐๐ คน (ข้อมูลจากองค์การบริหารส่วนต�ำบล
โคกสลุง, ๒๕๕๗)