นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๔ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 38

38
มีเกร็ดเล่ าต่อกันมาอีกว่า ....บางค�่ำคื นมีชาวบ้าน
ละแวกนั้ น ได้เห็นร่างของหญิ งสาวมายืนอยู่ตรงหน้าผาที่
สามมุขกระโดดลงมาอยู่เสมอๆ จนหลังพระอาทิตย์ตกดิน
ไม่ มีใครกล้าออกจากบ้ าน ต่ อมาชาวบ้านจึ งได้ ร่วมแรง
ร่วมใจช่ วยกันสร้างศาลเพี ยงตาขึ้นมา เพื่อให้เป็นที่สิงสถิต
ดวงวิญญาณของสามมุ ข และกลายเป็ นสิ่งศั กดิ์สิ ทธิ์ที่
เคารพสักการะแก่ชาวบ้านในละแวกนั้น
ความศรั ทธาในความเชื่ อดังกล่ าว...แม้ แต่
ชาวประมงเองเวลาก่ อนที่จะออกเรื อไปหาปลาจะต้องจุด
ธูปจุดประทัดเซ่นไหว้บนบานบอกกล่ าวกับเจ้าแม่ สามมุข
อยู ่เป็ นประจ�ำ เพื่ อขอให้จับปลาได้มากๆ และทุ กครั้ง
ที่เจอลมพายุกลางทะเล พวกเขามั กจะจุดธู ปบนบานกับ
เจ้าแม่สามมุข ขอให้ปลอดภัยจากอันตรายต่างๆ และมักจะ
สัมฤทธิ์ผลทุกครั้ง
หลักฐานที่ยืนยันถึงเรื่องราวและต�ำนานความศักดิ์สิทธิ์
ของเจ้ าแม่เขาสามมุ ขนี้ มีปรากฏอยู่ในนิ ราศเมืองแกลง
นิราศเรื่ องแรกในชี วิตของท่านสุนทรภู ่ รัตนกวีสี่แผ่นดิ น
เมื่ อคราวที่เดินทางไปเยี่ ยมบิ ดาของท่านที่บวชเป็ นพระ
จ�ำพรรษาอยู่ ที่เมืองแกลง จังหวัดระยอง ในครั้งนั้นท่านสุนทรภู่
เดินทางด้วยเรือไปกับลูกศิษย์ ๒ คน คือนายน้อย กับ นายพุ่ม
โดยมีนายแสง เป็นคนน�ำทาง ตอนนั้นสุนทรภู่มีอายุ ๒๑ ปี
เดินทางไปเมื องแกลง พ.ศ. ๒๓๕๐ นั่นคือกว่า ๒๐๐ ปีที่
ผ่านมา เรือของท่านผ่านมาจากบางปะกงพอเข้าเขตบางปลาสร้อย
ได้เจอกับลมมรสุ ม ท่านสุนทรภู่ได้พรรณนาไว้ว่า...
ไปตามช่องล่ องออกไปนอกรั้ว เห็นเมฆมัวลมแดงดังแสงเสน
สักประเดี๋ยวเหลียวดูล�ำพู เอน ยอดระเนนนาบน�้ำอยู่ร�ำไร
ป่าแสมแลเห็นอยู่ริ้วริ้ว ให้หวิววาบวับฤทัยไหว
จะหลบหลีกเข้าฝั่งก็ยังไกล คลื่ นก็ใหญ่โยนเรือเหลือก�ำลัง
สงสารแสงแข็งข้ อจนขาสั่น เห็นเรือหันโกรธบ่นเอาคนหลัง
น�้ำจะพัดปัดตี ไปสีชัง แล้วคลุ้มคลั่งเงี่ยนยาท�ำตาแดง
ปลอบเจ้าพุ่มพึมพ�ำว่ากรรมแล้ว อุตส่าห์แจวเข้าเถิดพ่อให้ ข้อแข็ง
สงสารน้อยหน้าจ๋อยนั่งจั ดแจง คิ ดจะแต่งตัวตายไม่พายเรือ
พี่แข็งขืนฝืนภาวนานิ่ง แลตลิ่ งไรไรยังไกลเหลือ
เห็นเกินรอยบางปลาสร้อยอยู่ท้ายเรือ คลื่นก็เฝื อฟูมฟองคะนองพราย
เห็นจวนจนบนเจ้าเขาสามมุข จงช่ วยทุกข์ถึงที่จะท�ำถวาย
พอขาดค�ำน�้ำขึ้นทั้งคลื่นคลาย ทั้งสามนายหน้าชื่ นค่อยเฉื่อยมา
หยุดสะพานย่านกลางบางปลาสร้อย พุ่มกับน้อยสรวลสันต์ต่างหรรษา
นายแสงหายคลายโทโสที่โกธา ชักกัญชานั่งกริ่มยิ้มละมัย