วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 68

68
สืบทอดก่อนจะสูญหาย
ภาษาบ ่ งบอกถึ งระบบภู มิ ป ั ญญาและเป ็น
อัตลักษณ์ ของแต่ละกลุ่ มคนที่ใช้ ภาษานั้นๆ ในปั จจุบั น
การใช้ภาษาชาติ พันธุ์ในประเทศไทยก� ำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ
สาเหตุ มาจากกระแสโลกาภิวั ฒน์ ที่เป็นตั วเร่งการสูญหาย
ความสะดวกรวดเร็วของระบบโทรคมนาคมที่เข้าถึงผู ้คน
โดยไม่จ�ำกัดเวลาและสถานที่ สื ่ อต่ างๆ เข้าถึงทุกที่ คนฟังวิทยุ
ดูทีวี ทุกวัน ซึ่งสื่อเหล่านี้ ใช้ภาษาไทยในการสื่อสารทั้ งนั้น
ฉะนั้ น ภาษาชาติพั นธุ์เริ่ มหมดความหมายลงไปทุกทีใน
ชีวิ ตประจ�ำวัน ยิ่งไปกว่านั้ น นโยบายทางด้านการศึ กษา
ของรัฐที่ สนับสนุ นการพูด อ่าน เขี ยนภาษาไทยกลาง
ในโรงเรี ยน ท�ำให้เยาวชนรุ ่ นหลังที่เข้ าสู่ ระบบโรงเรียน
ไม่เห็นความส�ำคัญของภาษาชาติพั นธุ์ของตัวเอง หรือแม้แต่
พ่อแม่เองก็กลั วว่าลู กๆ จะพูดภาษาไทยกลางไม่ได้ สื่อสาร
กับผู้อื่นไม่ รู้เรื่องเช่นกัน
วิกฤติของภาษาอูรัลาโวยจ
ชาวอูรักลาโวยจมีวั ฒนธรรมภาษาเป็นเอกลั กษณ์
เฉพาะชาติ พันธุ ์ของตน โดยใช้ “ภาษาอู รั กลาโวยจ”
เป็ นภาษาพูด ซึ่ งจั ดอยู ่ ในภาษามาลาโย-โพลินี เซียน
(Malayo-Polynesian) เป็นสาขาย่อยในตระกูลออสโตรนีเซียน
(Austronesian) ที่ มีผู ้พู ดกระจายไปทั่ วหมู่ เกาะเอเชี ย
ตะวันออกเฉี ยงใต้และมหาสมุ ทรแปซิฟิก ภาษาอูรักลาโวยจ
มี ความคล้ ายคลึงกั บภาษามาเลย์มาตรฐานในด้ านค�ำ
และเสียง
โดยปกติแล้ว ชาวอูรักลาโวยจจะใช้ภาษาดั้ งเดิม
ของตนในการติดต่ อกับเพื่ อนบ้าน ซึ่งจ�ำกั ดอยู่ในวงผู้อาวุโส
พู ดเท่านั้น คนหนุ่ มสาวรุ่นใหม่ และเด็กๆ เขินอายไม่กล้ า
ที่จะพูดภาษาของตน เป็นเพราะผลพวงจากการมาตั้งถิ่นฐาน
อย่างถาวรบนบก ก่อให้เกิ ดการเปลี่ยนแปลงสภาพวิถีชีวิ ต
มีการปรับตัวให้เข้ากั บกฎเกณฑ์ของคนบนบก เช่น การเสีย
ภาษี อากร การเกณฑ์ทหาร การตั้งนามสกุ ล การส่งบุตร
หลานเข้ าเรียนในระบบ และการแต่งกาย เป็นต้น พ่อแม่จึง
สอนให้ลู กๆ หัดพูดภาษาไทย ด้วยกลัวว่าลู กจะมีปัญหาใน
การเข้าเรี ยนในโรงเรียนรัฐบาล อีกทั้ง ระบบการคมนาคม
ขนส่ งที่สะดวกกว่าเดิม และเทคโนโลยีสารสนเทศก้าวหน้ า
ขึ้นเกิ ดการรับรู้ข่าวสารจากสื่อต่ างๆ เช่น วิทยุ โทรทัศน์
โทรศั พท์มือถือ ท�ำให้เด็กได้เรียนรู้ภาษาไทยเพื่อใช้ ติดต่อ
สื่ อสารกับคนภายนอก ด้วยกระแสความทันสมัยได้พัดพา
วั ฒนธรรมภายนอกเข้าสู่วิถีชีวิตของชาวอูลักลาโวยจมากขึ้น
ส่ งผลกระทบถึงการละเลยหลีกเลี่ ยงที่จะพูดภาษาดั้งเดิม
ของตน มิ หน�ำซ�้ ำภาษาอูรักลาโวยจไม่มีระบบตัวเขียนหรือ
ตั วหนังสือ ยิ่ งเข้าสู่ภาวะเสี่ยงต่ อการสูญหายมากขึ้น