วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 73

73
หลังเหตุการณ์ ๖ ตุ ลา ๑๙ สถาพร ศรีสั จจัง
เขียนงานประพั นธ์ในนามปากกาใหม่อีกนามปากกาหนึ่งว่ า
พนม นันทพฤกษ์ ประเดิมด้วยเรื่องสั้น “คลื่นหัวเดิ่ง” ลงพิมพ์
ในนิตยสารช่อการะเกด และได้รับรางวัลช่อการะเกดประจ�ำปี
๒๕๑๙ ต่อมาเรื่องสั้ นเรื่องนี้ ได้รับรางวัลดีเด่ นประจ� ำปี
๒๕๒๒ จากสมาคมภาษาและหนั งสือแห่งประเทศไทย
ในพระบรมราชู ปถั มภ์ “คลื่นหั วเดิ่ ง” เป็นเรื่องที่ จับใจ
คนหนุ ่มสาวนั กอุ ดมคติ เพราะยืนหยั ดความเป็ นนั กสู ้
ที่เผชิ ญหน้ากับปั ญหา ไม่ยอมพ่ ายแพ้ต่ ออุปสรรคและ
ชะตากรรมที่โหมกระหน�่ ำอย่ างรุ นแรง หลั งจากนั้ นมี
เรื่องสั้นอีกจ�ำนวนมากในนามปากกานี้ทยอยสู่สายตาผู้อ่ าน
เป็ นเรื่องสั้นสะท้อนภาพสังคมและวัฒนธรรมของท้ องถิ่น
ชนบทภาคใต้ที่ ได้ รับผลกระทบจากการพั ฒนาที่ เน้น
วั ตถุนิยมและบริโภคนิ ยม เรื่ องสั้นเหล่ านี้ต่อมารวมเล่ ม
ในชื่อว่า คืนฟ้าฉ�่ำดาว รอยเปื้อน และทางเดิน ยืนต้านพายุ
ดาวที่ขี ดเส้นฟ้ า นอกจากนี้ ยั งเขียนนวนิ ยายเรื่ อง
ทุ่งหญ้าขาว ป่าสูง และวันรุ้ งทอสาย และ ดั่งผีเสื้ อเถื่อน
ผลงานร้อยแก้วอีกประเภทหนึ่งที่สถาพร ศรีสัจจัง เขี ยนไว้
คือวรรณกรรมเยาวชนมี ๓ เรื่อง คือ เด็ กชายชาวเลบองหลา
และ ดงคนดี แม้จะเขียนไม่ มาก แต่ทุ กเรื่อง
ได้รับรางวัลจากคณะกรรมการพั ฒนาหนังสือ
แห่ งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ และได้รับยกย่อง
จากองค์กรวรรณกรรมหลายองค์กรให้เป็ น ๑
ใน ๑๐๐ เล่มหนังสือดีที่เด็ กและเยาวชนควรอ่าน
ส่วนกวีนิพนธ์นับเป็นผลงานโดดเด่น
ของสถาพร ศรีสัจจัง มีลี ลาการเล่าเรื่องคล้าย
เรื ่องสั้น และ แสดงน้ำ�เนื้อของชีวิ ตในถ้อยคำ�
ที่สรรสร้างอย่างมีวรรณศิ ลป์ ทำ�ให้
สถาพร ศรีสัจจัง เป็นกวีต้นแบบ หรือ เป็นต้นตระกูลช่างชาวใต้
ที่สลักเสลาถ้อยคำ�เป็ นบทกวีที่สัมผั สใจผู้อ่าน มี ผลงาน
กวีนิพนธ์รวมเล่มหลายเล่ ม เช่น “คื อนกที่ว่ายเวิ้งฟ้ า”
“ณ เพิงพักริมห้วย” “ทะเล ป่าภูและเพิงพัก” “คือรับรู้เห็น
คือเป็น คือรัก” บทกวีเสี ยดสีการเมืองรุนแรงในนามปากกา
อินถา ร้ องวัวแดง ชื่อ ฟ้องนายหัว และร้อยแก้วเชิงกวี ชื่อ
ที่ว่ารัก..รักนั้น... กวี นิพนธ์ของสถาพร ศรีสัจจัง มีเนื้อหา
แบ่งเป็น ๒ กลุ่มใหญ่ คื อ กวี นิพนธ์เกี่ยวกั บสังคมและ
การเมือง และ กวีนิพนธ์เกี่ ยวกับชีวิ ตและธรรมชาติ
กวี นิ พนธ์ เกี่ยวกั บสั งคมและการเมื อง เป็น
งานเขียนที่สถาพรมุ่งเปิดโปงความเลวร้ายของสังคม วิพากษ์
ความชั่วร้ายและฉ้ อฉลของการเมืองและนักการเมื อง
อย่ างห้าวหาญ บทกวี เช่ นนี้ มีจ�ำนวนมาก อย่ างเช่น
“ในความต่าง” แสดงข้ อเปรียบเทียบระหว่าง “นักการเมือง”
กับ “นักกานเมื อง” ซึ่งเป็ นค�ำที่ ค� ำสิงห์ ศรีนอก หรื อ
“ลาว ค�ำหอม” ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิ ลป์ พ.ศ. ๒๕๓๕
ใช้เป็นชื่อเรื่องสั้ นเรื่องหนึ่ง ค� ำว่า กาน มีความหมายว่า ตัด
ค�ำว่า นักกานเมือง จึงมีความหมายว่าเป็นผู้ท�ำลายบ้านเมือง