วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๗ - page 61

61
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๗
ผลงานหนั งสือขนาดใหญ่ ภาษาโซ่ (ทะวืง)
วิกฤติของ ภาษาโซ่ (ทะวื ง)
ภาษาโซ่ (ทะวืง) เป็นเพียงภาษาพูดไม่มีระบบ
ตัวอักษร ซึ่งก�ำลังอยู่ในภาวะวิกฤต เพราะเหลือผู้ที่ยังพูดและ
ฟังภาษาโซ่ (ทะวืง) ได้จริงจังประมาณ ๘๐๐ ถึ ง ๑,๐๐๐ คน
พบเฉพาะบ้านหนองแวง บ้านหนองเจริญ บ้ านหนองม่วง
และบ้านดงสร้างค�ำ สาเหตุที่ท�ำให้ภาษาโซ่ (ทะวืง) เสี่ยงต่อ
การสู ญหายมาจากทัศนคติ ต่ อการใช้ภาษาของตนเอง
ที่กลุ่มคนอื่นๆ ฟั งแล้วไม่เข้ าใจ มักถูกผู้อื่นติเตียนล้อเลียน
หรือถู กข่มขู่ว่าจะท�ำร้ายร่างกาย เมื่อออกจากหมู่บ้าน ชาวโซ่
(ทะวืง) จะไม่ ยอมพูดภาษาของตนเลย นอกเหนือจากนี้
กลุ่มชาติพั นธุ์ อื่นก็มีทัศนคติในด้านลบต่อภาษาโซ่ (ทะวืง) ว่า
เป็นภาษาของคนป่าคนดงอีกด้วย เนื ่องจากการด�ำเนินชีวิต
แบบพึ่งพาตนเอง หาของป่ามาขาย ไม่ ชอบใช้ชีวิ ตแบบ
คนเมือง จึ งถูกเหยียดหยาม อีกทั้ง ชาวโซ่ (ทะวืง) อยู่ร่วมกับ
หลากหลายกลุ่ มชาติพันธุ์และมีการแต่งงานข้ามกลุ่ มชาติพันธุ์
จึงพูดภาษาอื่นๆ ได้ เช่น ภาษาลาว ภาษาญ้ อ ภาษาผู้ไท และ
ภาษาไทยภาคอีสาน เป็นต้น ด้วยความแตกต่างทางภาษา
จากกลุ่มชาติพั นธุ ์อื่น ก่อเกิ ดปมในใจของชาวโซ่ (ทะวืง)
จนไม่กล้าที่จะพูดภาษาโซ่ (ทะวืง) กับชาวโซ่ (ทะวืง) ด้วยกันเอง
โดยเฉพาะกลุ่มเยาวชนชาวโซ่ (ทะวืง) ที่ มีการศึ กษาและ
เกิดการแต่งงานข้ามกลุ ่มชาติ พั นธุ์จะไม่ พูดภาษาโซ่ เลย
จึงมั กพบว่ามีพูดกั นเฉพาะในกลุ่มผู้สู งอายุ ยกตัวอย่ างเช่น
ค�ำเรียก พ่อ แม่ ที่เป็นภาษาโซ่ (ทะวืง) ใช้ค�ำว่า อ็ อง = พ่อ
และ เม้อ = แม่ แต่เยาวชนมักจะใช้ค�ำว่า (อี)โพะ = พ่อ และ
(อี)เมะ = แม่ ซึ่งเป็นค�ำในภาษาญ้อ เป็ นต้น