วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 47

เครื่องดนตรี ประกอบการแสดงสิละ มีความจ�ำเป็น
มากในการเรียกร้ องความสนใจจากคนดูท�ำให้ การแสดง
สนุ กสนานคึกคัก การแสดงสิละจึงต้ องมีดนตรีประกอบ
ตลอดเวลา จังหวะในการเล่นดนตรีเปลี่ยนแปลงไปตามลีลา
การต่อสู้ ในการไหว้ครูก็จะใช้ท่วงท�ำนองช้าๆ ตอนคู่ต่อสู้
เข้าประชิ ดกั นก็จะเปลี่ ยนเป็นจังหวะเร็ ว เร้าใจทั้ งผู้แสดง
และผู้ชม ซึ่งมักจะใช้ผู้เล่ นดนตรี ๔ คน คือตีกลอง ๒ คน
ตีฆ้อง ๑ คน และเป่าปี่ซูนาอี ก ๑ คน
ปกติสิ ละจะแสดงกั นบนพื้นดิ น สนามหญ้า
หรือลานบ้าน หรือลานกว้างทั่วไป อาจเขียนเส้นลงที่พื้ น
เป็ นรูปสี่เหลี่ยมหรือวงกลมให้ มีขนาดกว้างพอสมควรเพื่อ
เป็ นขอบเขตสนามหรืออาจมีการท�ำสังเวียนเป็นเวที ก็ได้
แต่มักนิยมท�ำการแสดงบนลานดินมากกว่าบนเวที เนื่องจาก
การแสดงสิละนี้ จะใช้พื้ นที่มาก และการต่ อสู้ ในบางครั้ง
อาจบาดเจ็บได้
รูปแบบการแสดงสิละ
การเล่นสิ ละทางภาคใต้ของไทย มี จุดประสงค์
ส่วนใหญ่มุ่งแสดงความงามของศิลปะการร่ายร�ำมากกว่า
ศิลปะการต่อสู้แบบสมจริง มีวิธีการเล่นอยู่ ๓ ประเภท คือ
สิละยาโต๊ะ (สิละตก)
สิละประเภทนี้ เป็นการแข่งขันประชันฝีมือกัน
ด้วยทักษะการต่อสู้ โดยให้ฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายรุก อีกฝ่ายหนึ่ง
เป็นฝ่ ายรับ ถ้ าฝ่ายรุกโจมตีแล้ ว ฝ่ายรับรับไม่ได้ก็ จะตก
ไป หรือแพ้ไป “ยาโต๊ะ” แปลเป็นไทยว่า “ตก” จึงเรียกว่า
สิละยาโต๊ ะ การเล่นต้องผลัดกันเป็ นฝ่ายรุกและฝ่ายรับ
คนละ ๔ ครั้ง การแสดงเป็นฝ่ายรุกจะต้องแสดงท่ารุกต่างๆ
ให้ฝ่ายตรงข้ ามแพ้ ขณะเดียวกั นฝ่ายรับก็จะต้ องปัดป้อง
มิให้ฝ่ายรุกท�ำอะไรตัวเองได้เช่นกัน
สิละกายอ หรือ สิละกาหยง (สิ ละกริช)
สิ ละประ เภทนี้ ใช ้ อาวุ ธ ในการต ่ อสู ้ หรื อ
การแสดงการต่อสู ้ด้วยอาวุ ธ ซึ่งปกติคื อ กริช ยั งมีการ
เล่นกันอยู่ในบางพื้นที่ของจังหวัดสตูล ที่ ใช้การร่ายร� ำกริช
เพื่ออวดลีลาการต่ อสู ้กั น ไม่ใช่ การต่อสู ้จริ งๆ แต่ เป็น
การอวดลีลากระบวนท่ าการต่อสู ้ สิ ละกริชจะมีท่าทาง
ขึงขั งเอาจริ งเอาจังมากกว่ าสิละตารี ในการแข่งขั นคู่ ต่อสู้
จะถือกริชคนละเล่ม หรือถือไม้ไผ่เหลาแบนๆ ยาวประมาณ
๑ เมตร (ถึงแม้จะถือไม้ไผ่ก็เรียกทั่วไปว่า สิละกริ ช) มีการวาง
ท่าแสดงการแทง การหลบหลีกปั ดป้อง ถีบ รับ และการท�ำลาย
พลังกล้ ามเนื้อคู่ต่ อสู้เพื่อให้กริ ชหลุดจากมือ มักจัดแสดง
เป็นการประชันฝีมือกันในเวลากลางคืน