วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 44

44
“สิละ” เป็ นศิลปะการต่อสู้พื้นเมืองที่เก่ าแก่ที่สุด
ชนิ ดหนึ่ งที่ เ ล่ นกั นแพร่ หลายทั่ ว ไ ป ใ นหมู่ ชา ว ไ ทย
เชื้ อสายมลายู ในภาคใต้ ของประเทศไทยโดยเฉพาะใน
จั งหวั ดที่อยู่ใกล้ ชายแดนภาคใต้ เช่น ปั ตตานี ยะลา
นราธิ วาส สตูล และสงขลา เป็นศิลปะการต่อสู้ที่ถูกสร้างขึ้น
อย่ างเป็ นระบบและละเอียดอ่ อน โดยใช้ ศิ ลปะของ
การเคลื่ อนไหวร่างกายและแขนขาเพื่ อป้องกั นตัว จาก
การโจมตีของศัตรูด้วยลีลาท่าทาง และการเคลื่ อนไหวที ่ สง่างาม
ในพจนานุ กรมภาษาถิ่นใต้ ให้ความหมายว่า สิ ละ หมายถึง
การต่อสู้ด้ วยมือเปล่ าแบบหนึ่งของชาวมลายูคล้ ายมวย
มีชื่อเรียกที่แตกต่างกันไปในแต่ละท้องถิ่น เช่น สีลัต สิหลาด
บือสิละ ดีกา บือดีกา หรือซีละ ซึ่งในที่นี้จะเรียกศิ ลปะนี้ว่า
“สิละ”
“สิ ละ” ในประเทศไทยจัดอยู่ ในกลุ่ มของ
สิละมลายู ซึ่งแต่เดิมเป็นศิลปะการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ที่คิดค้น
ขึ้นเพื่อใช้ต่ อสู้ในการสงคราม ต่อมาจึงมีการใช้ควบคู่กับ
อาวุธ เช่น กริช และกระบี่ เมื่อวิทยาการด้านอาวุธยุทโธปกรณ์
เจริญขึ้ น สิละจึงกลายเป็ นเพียงศิลปะการป้องกันตัว แล้วได้
พัฒนามาเป็นศิลปะการรำ� และการแสดงการต่ อสู้ แต่ก็ยังมี
การฝึกสิละเพื่อการต่อสู้กันจริ งๆ อยู่บ้างเหมือนกัน
ประวั ติความเป็ นมาของ "สิ ละ" ในประเทศไทย