วารสารวัฒนธรรม มกราคม - มีนาคม ๒๕๕๗ - page 39

กล่าวถึงพงศาวดารเมืองปัตตานี ฉบับ พ.ศ. ๒๔๔๕ ว่าไม่มี
ข้อความกล่าวถึงค�ำสาปแช่งของเจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว แต่ก็ได้
กล่ าวถึงมัสยิ ดกรือเซะ ว่ าอยู่ในสภาพช� ำรุดทรุ ดโทรม ตัว
มัสยิดและพื้นช�ำรุดหมด โดยไม่ระบุว่าเป็ นเพราะสาเหตุใด”
ซึ่ งข้อความเกี่ยวกั บค�ำสาปแช่งของเจ้ าแม่ลิ้มกอเหนี่ ยว
ปรากฏขึ้ นในช่วงใดไม่แน่ชัด
ส่วนประวัติ เจ้ าแม่ ลิ้ มกอเหนี่ยวโดย “มูลนิธิ
เทพปูชนียสถาน” และฉบับที่เขียนโดย “นายสุวิทย์ คณานุรักษ์”
นั้น เบื้องต้ นในเชิงประวัติของลิ้มโต๊ ะเคี่ยมและลิ้มกอเหนี่ยว
จะคล้ ายคลึงกัน แต่ต่ างกั นในตอนท้ายที่ ฉบับของตระกูล
คณานุ รักษ์ พู ดถึงค� ำสาปของเจ้ าแม่ลิ้ มกอเหนี่ยวไว้ด้ วย
ประวัติศาสตร์ที่ขาดหาย
ต� ำนานเรื่ องเล่าในเบื้ องต้ นถูกเผยแพร่ และ
บอกต่ออย่ างกว้างขวาง โดยเฉพาะทางรัฐทั้ งส่วนกลาง
และภู มิภาค แต่บางความเชื่ อบางต�ำราก็ ไม่ได้กล่ าวถึง
“ค�ำสาปแช่ง” ของลิ้ มกอเหนี่ยวแต่อย่างใด เช่น “หนังสือ
มัสยิดกรือเซะ มรดกอารยธรรมปัตตานี” โดย ครองชัย หัตถา
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (พิ มพ์ครั้ งแรก พ.ศ. ๒๕๔๙)
อย่างไรก็ตามชาวกรือเซะ และ
ชาวปัตตานี ต่ างก็ศรัทธาและ
ยอมรั บในบุ ญญาบารมี ของ
เจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว เห็นได้จาก
ประเพณี และความเชื่ อต่างๆ
ในอดีตกระทั่งปัจจุบัน
พิธีลุยไฟที่ลานกว้างหน้าศาลเจ้ า
สร้างความตื่ นเต้นและศรัทธาต่อผู้ชม