วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๗ - page 75

75
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๗
ศ.ดร.รื่นฤทัย สั จจพันธุ์
ศิ ลปิ นแห่งชาติ
ค�ำพูน บุญทวี ศิ ลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ พุ ทธศักราช ๒๕๔๔ มีชื่อเดิมว่ า คูน
เกิดเมื่อ ๒๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๗๑ ที่บ้านทรายมูล ต� ำบลทรายมูล อ�ำเภอยโสธร จังหวั ด
อุ บลราชธานี ซึ่งปั จจุบันคื อต�ำบลทรายมู ล อ�ำเภอทรายมูล จั งหวัดยโสธร เสี ยชี วิตแล้ว
ด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน สิริอายุ ได้ ๗๔ ปี
หลังจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖จากโรงเรียนปรีชาบัณฑิต
ค�ำพูนท�ำงานหลายอย่างในจังหวัดภาคอีสาน เป็นหัวหน้า
คณะร�ำวง และขายยาเร่ ต่อมาเดินทางเข้ ากรุงเทพฯ เป็น
กรรมกรรับจ้ างรายวันที่ท่าเรือคลองเตย เป็นคนเลี้ยงม้าแข่ง
เป็นสารถีสามล้อขายผลไม้ รีดนมวัวฯลฯจนกระทั่งสอบบรรจุ
เป็นครูได้ที่จังหวัดพัทลุง จึงสอนหนังสืออยู่ ๑๑ ปี แล้วเปลี่ยน
ไปท�ำงานเป็นผู้คุมนักโทษในเรือนจ�ำจังหวั ดพัทลุง ต่อมาสอบ
เป็นข้ าราชการกรมราชทัณฑ์ได้ ย้ายไปประจ�ำอยู ่ที่จังหวัด
สุราษฏร์ธานี และจังหวัดระนอง ตามล�ำดั บ ได้แต่งงานกับ
นางประพิศ ณ พัทลุง เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๔ มีบุตร ๖ คน เมื่ออายุ
ได้ ๔๐ เศษๆ ค�ำพูนลาออกจากราชการเพื่อเขียนหนังสือ
หลังภรรยาคนแรกเสียชีวิตเขามีภรรยาใหม่ชื่อลันนาเจริญสิทธิชัย
ทั้งสองร่ วมกันท�ำส�ำนั กพิมพ์โป๊ ยเซียนเพื่อพิ มพ์หนังสื อ
ของครอบครัว
ค�ำพูนเริ่มเขียนหนังสือเมื่อพ.ศ. ๒๕๑๓ครั้งยังเป็น
ผู้คุมนักโทษ เขามุมานะอ่านหนังสือ และลองเขียนเรื่องสั้น
เรื่องสั้นเรื่ องแรกได้ส่งไปที่นิตยสารฟ้าเมืองไทย ของ อาจินต์
ปัญจพรรค์ชื่อ "ความรักในเหวลึก" อาจินต์ ปัญจพรรค์
ลงพิมพ์ให้พร้อมทั้งเปลี ่ยนชื่อเรื่องเป็น "นิทานลูกทุ่ง" และ
สนับสนุนให้เขี ยนหนังสือต่อไปโดยใช้ส�ำนวนลีลาของตัวเอง
ค�ำพูนจึงมีก�ำลังใจในการเขียนหนังสือ ต่อมาได้เขียนนวนิยาย
เรื่องแรกคือ มนุษย์ ๑๐๐ คุก จากนั้นก็เขียนหนังสือเรื่อยมาทั้ง
เรื่องสั้ น นวนิยาย และสารคดี ค� ำพูนไม่ได้ ศึกษาศาสตร์และ
ศิลปะแห่งการประพันธ์มาจากที่ใด แต่จุดเด่นในงานเขียนของเขา
คือ การเล่าเรื่องจากประสบการณ์จริง ท�ำให้ได้รับรสอารมณ์
เข้มข้ นและถ่ายทอดเป็นภาพจินตนาการที่ ชัดเจนด้วยภาพ
เสียง และการเคลื่อนไหว ประสบการณ์ ชีวิตที่ค�ำพู นตักตวง
มาสร้างสรรค์เป็ นงานเขียนได้ไม่รู้จบ คือ ประสบการณ์จาก
การท�ำงานในคุก และ วิถีชีวิตวัฒนธรรมท้ องถิ่นอีสาน