วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๗ - page 72

72
ก้าวสู่หมอลำ�ประยุกต์
ถึ งแม้ ว่ าแม่ บานเย็ นเป็ นศิลปิ นที่ มีรากฐาน
มาจากศิลปะการแสดงพื้นบ้าน แต่ก็ไม่หยุดนิ่งในการแสดง
มีการพัฒนารูปแบบและเนื้อหาในการแสดงอย่างสร้ างสรรค์
มาโดยตลอด ทั้ งวิธีการร้ องที่ มีเอกลักษณ์ เช่น การใช้
น�้ำเสียงลูกเอื ้อน การเลือกใช้ดนตรีผสมร่วมกั น ระหว่าง
เครื่องดนตรีพื้นบ้านอีสานกับเครื่ องดนตรีสากลอย่างลงตั ว
การแต่งกายที่ออกแบบตัดเย็บด้วยตนเองจากวัตถุ ดิบ
ผ้ าอีสาน จนเกิ ดรูปแบบแฟชั่ นที่เป็นเอกลักษณ์
โดดเด่นทุกครั้งที่เปิดการแสดง
รวมทั้ งมีการสร้างสรรค์ การฟ้ อนร� ำ
ที่ ผสมผสานแม ่ท ่ าโบราณกั บนาฏยลี ลาที่
ออกแบบใหม่ เช่ น ท่าฟ้ อนเถาวั ลย์
ท่ าฟ้อนภมรเคล้า ท่ าฟ้อนลมหวน
ท่าฟ้ อนเหินหรรษ์ ท่าฟ้อนปีกสะบัดน�้ำ
ท่าฟ้ อนล� ำแพน เป็ นต้ น อี กทั้ งยัง
ท� ำ ง า นอุ ทิ ศตน ใ ห ้ กั บก า ร ย ก ร ะ ดั บ
มาตรฐานหมอล� ำอย่ างจริ งจั งมายาวนาน
ถึง ๔ ทศวรรษ ในฐานะที่ เป็ นผู ้อนุ รักษ์และ
เผยแพร่ศิลปวั ฒนธรรมไทย โดยเฉพาะศิลปะ
เพลงพื้นบ้านอีสานให้เป็ นที่รู้จักไปทั่วโลก
โดยประเทศที ่ เคยไปเปิดการแสดงมีอยู่
หลายประเทศ เช่น ฝรั่งเศส สหรัฐอเมริกา แคนาดา
เยอรมันอังกฤษ เดนมาร์ก คูเวต ชิลี ฯลฯ นอกจากนี้
ยั ง ได ้ อุทิ ศตนเป ็ นครู ผู ้ ถ ่ ายทอดภู มิ ป ั ญญา
การขับร้ องกลอนล�ำ และแบบแผนลีลาฟ้อนร� ำ
ให้แก่ลูกศิษย์ ทั้งในสถาบันการศึกษาและผู้สนใจอื่นๆ
จนเกิดหมอล�ำรุ่นใหม่ และศิ ลปินนักร้องนักเต้นอีสาน
ออกมารับใช้สังคมเป็นจ�ำนวนมาก