วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๗ - page 35

35
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๗
กา ล ค รั้ ง หนึ่ ง เ มื่ อ ห ลา ยร ้ อ ย ป ี ที่ ผ ่ า น มา
ณ บ้านตาดทอง เมื่อช่วงฤดูฝนมาเยือน ผู้คนก็เริ่ มเตรียมตั ว
ท�ำไร่ท�ำนา เช่นเดียวกับครอบครัวของ “ทอง” ชายหนุ่มก�ำพร้าพ่อ
อาศัยอยู่กับแม่ สองคน (บางแห่งก็ไม่ปรากฏชื่ อนี้ เพี ยงแค่
บอกว่า เป็นชายคนหนึ่งเท่านั้ น) ซึ่งทองก็ออกไปปฏิบัติภารกิจ
เช่นเดี ยวกับครอบครัวอื่ นๆ
กระทั่งวันหนึ่งที่ทองไถนาอยู่นานจนตะวันสายโด่ง
เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียมากกว่ าปกติ ทั้งยังหิวข้าว
มากกว่ าทุกๆ วัน เพราะปกติแล้วแม่จะมาส่งข้าวเร็วกว่านี้ แต่
วันนี้กลับมาช้ าผิดปกติ ทองจึงหยุดไถนาและมาพั กเหนื่อยอยู่
ใต้ ต้นไม้ ปล่อยให้เจ้าทุยกินหญ้าไป
สายตาของทองก็เหม่อมองไปทางบ้าน รอคอยแม่ที่
จะมาส่งข้าวตามเวลาที่ควรจะมา ด้ วยความรู้สึกกระวนกระวาย
ใจ ยิ่งสายตะวันก็ขึ้นสูง แดดก็ยิ่งร้อน ท�ำให้ ความหิวกระหาย
ของทองยิ่ งทวีคู ณขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากเหม่ อมองทางอยู่นาน พอทองเห็นแม่เดิน
เลี ยบมาตามคันนาพร้อมก่องข้าวน้อยๆ ห้อยต่องแต่งอยู่ที่
ไม้คาน เขาก็รู้สึกไม่พอใจที่ แม่มาช้า อีกทั้งก่องข้าวที่น�ำมาดู
เหมือนจะกินไม่อิ่ม ด้วยความหิ วกระหายจนตาลาย อารมณ์
พลุ่งพล่าน ทองคิดว่าข้าวในก่องข้าวน้อยนั้นคงกิ นไม่อิ่มเป็น
แน่ จึงเอ่ยต่อว่าแม่ของตนว่า
“อีแม่ มัวไปท� ำอะไรอยู่จึงมาส่งข้าวให้ ข้ากิ นช้านัก
ก่องข้าวก็เอามาแต่ก่องน้อยๆ ข้าจะกินอิ่ มหรือ”
ผู้เป็นแม่ก็เอ่ยปากตอบลูกว่า “ถึงก่องข้าวจะน้อย
ก็น้อยต้อนแต้นแน่นในดอกลูกเอ๋ย ลองกินเบิ่ งก่อน” (ถึงแม้
ก่องข้าวจะเล็กๆ อย่างนี้แต่ข้างในก่องข้าวนั้นอัดแน่นนะลู ก
ลองกินดูก่อน)
แต่ด้วยความหิ ว ความเหน็ดเหนื่อย บวกกับความ
โมโหจนหูอื้อตาลาย ทองจึงไม่ยอมฟั งเสียงใดๆ กระทั่งเกิ ด
บันดาลโทสะอย่างแรง คว้าได้ ไม้แอกน้อยเข้าตีแม่ที่แก่ชรา
จนล้ มลงแล้วก็เดินไปกินข้าว (เหตุการณ์นี้มีการเล่าแตกต่าง
กันหลายแบบ ตามที่ ได้กล่าวมาข้างต้ น)
เมื่อกินข้าวจนอิ่มแล้วแต่ข้าวก็ยังไม่หมด ด้วยความ
ที่แม่อัดข้าวมาแน่นก่ องข้าวน้อย ทองจึงรู้สึกผิ ดชอบชั่วดี
เมื่อคิ ดได้ดังนี้จึงรี บวิ่งไปดูอาการของแม่และเข้าสวมกอดแม่
แต่อนิจจา แม่ ได้สิ้ นใจไปเสียแล้ว
ทองร้องไห้ ส�ำนึกผิดที่ ฆ่าแม่ ของตนด้วยอารมณ์
เพียงชั่ววูบ เขาไม่รู้จะท� ำประการใดดีจึงเข้าไปกราบ นมัสการ
สมภารวัด แล้วเล่าเรื่ องให้ท่านฟังโดยละเอียด สมภารก็ เลย
สอนว่า
“การฆ่ าบิดามารดาผู้บังเกิดเกล้าของตนเองนั้น
เป็นบาปหนั ก เป็นมาตุฆาต ต้องตกนรกอเวจีตายแล้วไม่ได้
ผุดไม่ได้เกิดเป็นคนอีก มีทางเดี ยวจะให้บาปเบาลงได้ก็ด้วย
การสร้างธาตุก่อรวมกระดูกแม่ไว้ ให้สูงเท่ านกเขาเหิน จะได้
เป็นการไถ่ บาปหนักให้เป็นเบาลงได้บ้าง”
เมื่ อทองปลงศพแม่ แล้ ว เขาก็ขอร้ องชั กชวน
ญาติมิตรชาวบ้านให้มาช่วยกั นปั้นอิฐก่อเป็นธาตุเจดี ย์บรรจุ
อัฐิแม่ไว้ และมี คนเรียกขานชื่อว่า “ธาตุก่องข้าวน้อย” บ้างก็
ว่า “ธาตุก่องข้าวน้อยฆ่าแม่” จนตราบทุกวันนี้