Page 108 - วารสารวัฒนธรรม กรกฎาคม - กันยายน ๒๕๕๖

มั ธยม เรียนครู ก็ต้องตั้งคำ�ถามอย่างหนัก เพราะโรงเรียนที่เรา
ไปอยู่ ไปสอนนั้นไม่มีอะไรเลย มีแต่กระดานดำ� มีแต่เรือนไม้
เก่าๆ แล้ วเขาจะรู้อะไรเท่ากับเด็กในอำ�เภอล่ะ เด็กในอำ�เภอ
จะรู้อะไรเท่ ากับเด็กในจั งหวั ดล่ะ เด็ กในจังหวั ดจะรู้อะไร
เท่ากับเด็กในเมืองหลวงล่ะ แล้วความแตกต่างมันมีตั้งหลายขั้น
เมื่อเดินทางมาเมืองหลวง คนในเมืองหลวงกับคน
ต่ างจังหวัดมันต่างกันแล้ว พอผมเรียนจบ ผมบอกตัวเองว่ า
เอาล่ ะผมต้องศึ กษาเรื่องนี้จริงๆ แล้วก็ไปทำ�งานหนังสือ
ก็ได้ รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันมีอะไร อย่างไร แม้แต่หนังสือ
ที่เราเจอในห้องสมุด ทำ�ไมมีสำ�นักพิ มพ์แห่งเดียว มันเกิ ด
อะไรขึ้ น ก็ศึ กษามาเรื่ อยๆ ก็เกิ ดห่วงโซ่ ขึ้นมา ท้ายสุ ด
เมื่อปี ๒๕๔๖ มันมี เพียง ๑๒ ห่ วง ต่อมาอีกสักประมาณ
๒ ปี ก็ศึกษาเพิ่ มขึ้น จึ งรู้ว่ามันขาดไปที่ ห่วงนโยบายของ
รัฐบาล ของงบประมาณ ถ้าไม่มีห่วง ๒ อันนี้ มันเกิ ดอะไร
ขึ้นไม่ ได้ ในที่สุดมันก็เกิดห่วงสมบูรณ์แบบ ๑๔ ห่วง
เราก็ลองไปศึกษาวิธีแก้ปัญหาของชาติอื่น เมื่อเรา
รู้ว่ าระบบการอ่านมั นประกอบด้วยอะไร เราก็จะเริ่ มรู้ว่า
วิ ธีแก้ ปัญหาให้ ชาติ แก้ ด้วยวิ ธีไหน นั่นหมายความว่ า
รัฐจะทำ�งานส่งเสริมการอ่ านอย่างเดียวไม่ได้ เลย เพราะ
อย่างที่บอกว่า เอาหนังสื อจักสานไปให้ชาวประมง ก็ผมไม่ใช้
จักสาน ผมต้องใช้แห อวน เบ็ด อะไรต่างๆ ที่ผมจะประกอบ
อาชีพผม ดังนั้นถ้ารัฐไม่ รู้ก็จะส่ งเสริมอย่ างผิดๆ เอาของผิด
ไปให้ เขาหรือไม่เปิ ดโอกาสให้ เขาได้อ่านในสิ ่งที่ควรอ่ าน
ไม่บอกเขาในสิ่งที่เขาควรจะรู้อย่างนี้เป็นต้น
106