Page 35 - วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๖

33
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๖
ตำ�นานหรือนิทานพื้นบ้านเรื่อง “ตาม่ องล่าย” นั้น
จัดอยู่ ในกลุ่มการเข้ ามาของคนจีนโพ้ นทะเลที่ มาสร้าง
ความสัมพันธ์ด้ วยการแต่งงานนอกเหนือจากการค้าขายกั บ
คนท้องถิ่ น และในขณะเดี ยวกั นก็ สะท้อนให้เห็นสภาพ
ภูมิประเทศในแถบชายฝั่ งทะเลของอ่าวไทยตอนบนทั้ ง
ฝั่งตะวันตกและตะวั นออกที่เป็ นจุดสั งเกตของการเดินทาง
โดยเรือเลียบชายฝั่ งทะเล
ตาม่องล่าย เจ้ากรุงจี น และเจ้าลาย เป็นเรื่องเล่า
แบบมุขปาฐะ [Oral Tradition] ที่แพร่หลายตามท้องถิ่นต่างๆ
ชายฝั่ งทะเลรอบอ่าวไทย โดยเฉพาะในเขตเพชรบุ รี
ประจวบคีรีขันธ์ ตราด จั นทบุรี ระยอง และมี เรื่องเล่าไว้
ในนิยายชุดเฒ่า ของนักเขี ยนชื่อดัง มนัส จรรยงค์ ที่ใช้ฉาก
ชนบทของท้องถิ่นเมืองเพชรบุรีในช่วงราว พ.ศ. ๒๕๐๐ ว่า
เด็กๆ แถบชายฝั่งทะเลต่ างรู้เรื่ องตาม่องล่าย ยายรำ�พึง
เจ้ากงจีน และเจ้าลาย ซึ่งขบวนขันหมากของเจ้ากงจีนและ
เจ้าลายมาสู่ขอแย่งชิงนางยมโดย เกิ ดการขัดแย้ งจนทำ�ให้
สิ่งของในขบวนขันหมากล่ มจมกลายเป็นชื่อสถานที่ต่ างๆ
เช่น เขาตาม่ องล่าย เขาเจ้าลาย หาดแม่รำ�พึง เกาะนมสาว
เขาขันหมากหรือสามร้อยยอด เขาล้อมหมวก เขาช่องกระจก
จากนิทานที่คนเฒ่ าคนแก่เล่าให้ฟั งกั น อีกทั้ งเศรษฐกิ จ
สมัยนั้นคนเมืองเพชร ยั งทำ�รายได้งามจากการเข้าป่ าไป
ตัดต้นไผ่ เอาข้ามฝั่งทะเลไปขายแถบชลบุรี ศรีราชา เพื่อทำ�
โป๊ะปลาทูกันได้ โดยข้ ามอ่าวไทยไปตามกระแสน้ำ�ทะเล
ตามฤดูกาล
ตำ�นานหรือนิทานเรื่อง “ตาม่องล่าย”