Page 48 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับ ๑

46 วัฒนธ รม
ถึ งแม้ “ตะกร้อ”(Rattan ball) ที่คนไทยรู้จักในฐานะกีฬาพื้นบ้านอย่างหนึ่งนั้นจะมีเล่นกั นทั่วไปในเอเชี ยตะวันออก
เฉียงใต้ ทั ้งภาคพื้นแผ่ นดินใหญ่และหมู่เกาะ เช่ น ชิงลง (พม่า) ซีปักรากา (มาเลเซีย) เซปัก (ฟิลิ ปปินส์)เตกโก
(ลูกหนั งปักขนไก่ –จีนกวางตุ้ง) แต่หากจะระบุ ต้นก� าเนิดแรกเริ่มว่าอยู ่ที่ใด คงมิใช่เรื ่องง่ายนัก และว่าที่จริงแต่ ละชาติ
ต่างก็ คงมีค�าตอบของตั วเองอยู่แล้ว เช่น คนไทยเชื่อว่า “ไทยนิยมเล่นตะกร้อมายาวนาน สามารถประยุกต์เข้ากับ
ประเพณีของชนชาติไทยอย่างกลมกลืนและสวยงามทั้งด้านทั กษะและความคิด”หรือ “ตะกร้อลอดบ่วงเป็นของไทย
อย่างแท้จริ ง เริ่มตั้งแต่สมัยสุ โขทัย ใครท�าผิ ดกฎหมายจะถูกจับยัดใส่ลู กตะกร้อให้ ช้างเตะ ไทยเราจึงดัดแปลงโดย
การศึกษาจากท่ าเตะแต่ละท่าของช้างมาประยุกต์ เป็นท่ าเตะตะกร้อในปัจจุ บัน”หรื อ “สมั ยเสียกรุงครั้งที ่๒
พม่ามาเห็นคนไทยท�าตะกร้อ พม่าจึงเลียนแบบไทยโดยบังเอิญ”
เหล่ านี้เป็นความเชื่อฝ่ายไทยที่ ได้ยินกั นโดยทั่วไป
นักตะกร้อไทยสามารถ
รั บส่งลูกด้วยแข้ง เท้า เข่า ศอก
ไหล่ศีรษะ ด้ วยลีลาสารพัด