Page 64 - วารสารวัฒนธรรม กรกฎาคม - กันยายน ๒๕๕๖

62
วีรวุฒิ หาญสมบัติ
ภาษา
วิถีคนกฺ๋อง
ทิ วเขาสลั บซั บซ้ อนปกคลุ มด้วยผื นป่ากว้ างใหญ่ ประกอบกั บข้ าวไร่
ที่ ปลูกไปตามเนินเขา ณ บ้านกกเชียง อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณบุรี ที่นี่มีกลุ่ มชนเล็กๆ แฝงตัว
อาศัยอยู่กลมกลืนไปตามสภาพแวดล้อมอย่ างแยกไม่ออก ด้วยพื้นที่ ซึ่งมีวัฒนธรรม
อันจำ�เพาะ ของกลุ่ มชน “กฺ๋ อง” พวกเขามีเอกลักษณ์ทางภาษาและวัฒนธรรมเป็นของตน
หากแต่ความเป็นคนกลุ่มเล็ กๆ ซึ่งกำ�ลังเผชิญหน้าและถูกถาโถมด้วยวัฒนธรรมของ
เมืองใหญ่ นั่นจึงทำ�ให้สิ ่ งที่มี สิ่งที่เป็น และสิ่งที่ เห็นของพวกเขากำ�ลังจะถูกกลืนหายไป
กับกาลเวลา
สุพรรณบุรีเป็ นอีกจั งหวัดหนึ่ งทางภาคกลางที่มี
ความเจริญทางวัตถุไม่น้อยไปกว่าจังหวัดใกล้เคียง หากมองดู
ผิ วเผินใครเลยจะรู้ว่ า พื้นที่แห่งนี้แท้จริงแล้ วตามแนวเขา
ที ่ อุดมสมบูรณ์ก็ยังมีกลุ่มคนเล็กๆ อาศัยอยู่ นั่นก็คือ “ชาวกฺ๋ อง”
หรือ “อุกฺ๋อง” (“กฺ ๋ อง” อ่ านว่า กว๊อง)
ชาวกฺ๋องเป็นกลุ ่ มชาติพันธุ์ ที่ดำ�รงชีวิตพึ่งพาตนเอง
กับผืนป่า แต่เดิมมีการแต่งกายคล้ ายคลึงกับชาวกระเหรี่ยง
ใช้ ชีวิ ตแบบเรียบง่าย ห่ างไกลความเจริ ญทางวัตถุนิ ยม
อาศั ยอยู่มากสุ ดที่บ้านกกเชียง ต.ห้ วยขมิ้น อ.ด่ านช้าง
จ.สุพรรณบุรี โดยประกอบอาชีพทำ�ไร่อ้อย ไร่ข้าวโพด ไร่พริก
หาหน่ อไม้ แต่บางส่วนก็ ยังคงทำ �ไร่ข้ าว และหาของป่า
ดำ �รงชีพอยู่ นอกจากที่บ้านกกเชี ยงก็ยั งพบชาวกฺ๋องบางส่วน
หลงเหลื ออยู่ ที่บ้านคอกควาย ต.ทองหลาง อ.ห้ วยคต
จ.อุทัยธานี
“กฺ๋อง” เป็นชื่อที่ชาวบ้านเรี ยกตนเองและภาษา
ของพวกเขา ส่วนราชการจะเรียกว่ า “ลัวะ” แต่ คนไทย
ส่วนมากในพื้นที่ ใกล้เคียง ก็จะเรี ยกชุมชนนี้ ว่ า “ละว้า”
กระทั่งพวกเขารับเอาชื่อ “ละว้า” มาเป็นชื่อของชนชาติตน
และเรียกชื่ อหมู่บ้านโดยเอาชื่อละว้านำ �หน้าหมู่บ้าน เช่ น
บ้านละว้ากกเชียง บ้านละว้าวังควาย เป็นต้น
ในอดี ตเชื่อว่าชาวกฺ๋องมีถิ่นฐานเดิมอยู่ ในพม่า แต่
ถูกกวาดต้อนมาในสมัยรัตนโกสินทร์ เมื่อกว่า ๒๐๐ ปีมาแล้ว
แต่พวกเขาก็ยังคงอัตลักษณ์ที่โดดเด่นของตนเองสืบทอดมา
อย่างช้านาน ปัจจุบันที่บ้านกกเชียงมีประชากรหลงเหลืออยู่
ประมาณ ๕๐๐ คน ซึ่งพวกเขาก็ยังคงไว้ ในภาษา วิถี ชีวิต
วั ฒนธรรม และความเชื่ อสืบเนื่ องมาจากบรรพชน
แต่วั ฒนธรรมและค่ านิ ยมจากภายนอกก็กำ �ลังจะลุกล้ำ�
เข้ามาเรื่อยๆ