Page 7 - วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๖

5
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๖
“จ้ำ �จี้มะเขื อเปราะ กะเทาะหน้าแว่น พายเรื อ
อกแอ่น…” แว่วเสียงเพลงที่เด็กๆ ร้ องเล่นกันเมื่อครั้ งเก่ าก่อน
หวนให้ นึ กถึ งปั จจุบั นขณะที่ โลกก้ าวรุ ดหน้ าไปไกล
จนสิ่งต่างๆ มากมายถูกบรรจุเอาไว้แค่ในคอมพิวเตอร์แบบ
พกพา เราถูกถาโถมโจมกระหน่ำ�ด้วยวั ฒนธรรมข้ามชาติ
แต่นั่นก็ไม่อาจทำ�ให้เราหลงลืมรากเหง้าความเป็ นมาของตน
ด้ วยโครงสร้ างของวั ฒนธรรมที่ดำ �เนิ นมาแต่ ครั้งอดี ต
เราซึ่งอยู่ ในฐานะสังคมภาคการเกษตร มี ความผูกพั น
ใกล้ชิดกั บสิ่งแวดล้อมธรรมชาติ อีกทั้ งประชาชนพลเมือง
ต่างก็มีฐานความเชื่อเกี่ยวกับอำ�นาจเหนือธรรมชาติ ซึ่งโดย
ภาพรวมแล้วประชาชนมากกว่ าร้ อยละ ๘๐ นั้นนั บถื อ
พระพุทธศาสนา จึงส่งผลให้ขนบธรรมเนียมประเพณี และ
งานศิลปกรรมจำ �นวนมากได้รับอิทธิพลจากพระพุทธศาสนา
โดยเฉพาะฐานความคิ ดความเชื่ อที่ เป็ นปัจจั ยนำ �ไป
สู่การสร้ างสรรค์ สิ่ งต่างๆ ให้สอดคล้องกั บวิ ถีชี วิ ตและ
วั ฒนธรรม ให้ก้ าวเดินไปสู่ การสร้างลักษณะเฉพาะของ
ความเป็นพื้ นถิ่น ซึ่งสิ่งหนึ่งที่โดดเด่นด้านการสร้างสรรค์ขึ้น
จากสภาพสังคมไทย นั่นก็คือ “เพลงร้องพื้นบ้ าน”