Page 32 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับ ๑

30 วัฒนธ รม
งานท� าทองรูปพรรณลวดลายโบราณของเมื องเพชรบุรี
ทั้งสร้อยคอ แหวน ก� าไล ต่างหูฯลฯ ถือเป็นศิลปหัตถ-
กรรมคู ่เมื องที่มีชื ่อเสียงอย่างยิ่ง ได้รับยกย่ องให้เป็ น
“สกุลช่างทองเมื องเพชร” ที่มีหลักฐานว่ารุ่งเรืองมาตั้งแต่
สมั ยรัชกาลที่๕
ก่อนหน้ านั้นในยุ คต้นรั ตนโกสินทร์ตั้งแต่สมัยรัชกาลที ่๑
มี กฎหมายระบุห้ามชาวบ้ าน ประชาชนสามัญ ประดั บร่างกาย
ด้วยสร้ อยทอง แหวนทอง จับปิ ้งทอง ก�าไลทอง สรรพนานาทอง
รู ปพรรณทั้งหลาย เนื่องจากมีการปล้นฆ่าแย่งชิงทองค�ากันมาก
เพราะเป็นช่ วงหลังสงครามเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที ่๒ มาไม่นาน
ผู้คนยากแค้นอดอยาก เกิดปล้นสะดมรุนแรงไปทั่วทุกหย่อมย่าน
จนมาถึ งสมั ยรัชกาลที่๕ จึงมีการผ่อนผันให้ ประชาชนสามารถ
ถือครองทองค�าได้ ตามก�าลังทรั พย์การท�าทองรูปพรรณจึงกลาย
เป็นงานอาชีพที่รุ่งเรื องขึ้นในเมืองเพชรบุรีมาตั้งแต่บัดนั้น
ครู ช่างทองเมืองเพชรฯ คนแรกที ่ปรากฏนามชัดเจนคื อ
ครูหวน ตาลวันนา (พ.ศ. ๒๔๐๔ - ๒๔๙๕) ครู หวนท�าทอง
อยู่ร่วม ๓๐ ปี มาเลิกไปเมื่อแก่เฒ่าตามองไม่เห็น ฝั งเพชรพลอย
ในเครื่องทองไม่ได้
ครูหวนมีชื่อเสียงว่าเป็นช่างทองที ่สุจริต กลัวเกรงบาปกรรม
เช่นเมื ่อมีคนมาบอกขายทองในราคาถูก หากท่านสงสั ยว่าเป็น
ของขโมยมา ถูกลอกจากองค์ พระพุทธรูป หรื อแม้เป็นตะกรุด
ทองค�าเอามาหลอม ท่ านจะไม่ยอมแตะต้อง ไม่ยอมรับมา
ประดิษฐ์ เป็นเครื่องทอง ท่านจึงเป็นที่เคารพนับถือ ไว้เนื้อเชื่อใจ
ของคนทั่วไป แต่เมื ่อครูหวนสิ้นชีวิตไปแล้ว ไม่มี ลูกหลานคนใด
สืบทอดอาชี พช่างท�าทองต่อมา
ป้าเนื่อง แฝงสีค� า สมัยเมื่อเกือบ ๒๐ ปีก่อนตอนที่ยังท�าทอง