นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๓ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 77

77
กรกฎาคม-กันยายน ๒๕๕๗
เจ้าเครือแก้ว (ถือประเป๋า) ถ่ายภาพร่วมกับครูนิรมล ตระกาลผล
ขณะเตรียมไปร้องถวาย ณ ตำ�หนักภูพิงค์
งานมุทิตาจิตให้เจ้ายาย
ช่วงวั ยเยาว์ ของเจ้าเครื อแก้ วได้ศึ กษาตาม
หลั กสูตรของกระทรวงศึกษาธิ การ และสมัยนั้นก็ ได้รั บ
การศึกษา อบรมกิริยามารยาทอย่างกุลสตรีชาววังตั้งแต่เด็ก
เช่น ร้อยมาลัย เย็บแบบ (เย็บกลีบดอกไม้ติดบนใบตองเป็ น
รูปต่างๆ) เป็นต้น นอกจากนั้นยั งฝึกหัดขับร้องเพลงไทย
เพลงพื้ นเมือง และฟ้อนร�ำด้ วย ท�ำให้ ได้เรี ยนรู้สืบสาน
เพลงพื้ นเมือง และการฟ้อนร�ำพื้ นเมืองของจังหวัดเชียงใหม่
ที่ก�ำลังจะสูญหายไว้เป็นจ�ำนวนมาก กระทั่งอายุ ๑๖ ปี
ก็ได้รับพระกรุ ณาจากพระราชชายาเจ้าดารารัศมี ให้ เป็น
นางข้าหลวงในพระองค์ เป็นที่ไว้วางพระทัยอย่างยิ่ง กระทั่ง
ได้เป็น “ต้ นห้อง” เมื่ ออายุ ๑๙ ปี
เนื่ องจากมี ความใกล ้ชิ ดในพระราชชายา
เจ้าดารารัศมี ในฐานะที่เป็นหลาน จึงเริ่มเรี ยนขับร้องจาก
จากพระราชชายาฯ มาตั้งแต่ที่กรุงเทพมหานคร และยั ง
ได้มีโอกาสต่ อเพลงขั บร้องจากครูหลวงประดิ ษฐไพเราะ
(ศร ศิลปบรรเลง) หม่อมเจริญพาทยโกศลที่บ้ านท่านจางวางทั่ว
ต่อค�ำร้ องกับคุณไพฑูรย์ กิตติวรรณ และมีครูอีกท่านหนึ่ง
ชื่ อปาน สอนเพลงพื้นเมืองเชี ยงใหม่ประเภทซอเมื อง
จนมีความรู ้ความช�ำนาญเป็ นอย่างดีและจดจ� ำเพลงได้มาก
สามารถร้องเพลงหน้าพาทย์ประกอบโขนละครได้ทั้งหมด
ถือเป็นผู้เชี่ยวชาญเพลงพื้นเมืองภาคเหนือที่ยั งจดจ�ำค�ำร้อง
ท�ำนอง ได้ อย่างครบถ้วน
เจ้าเครือแก้วสมรสกับ “ร.ต.อ.เจ้าพรหมาณเชียงใหม่”
(ขณะนั้นมียศเป็นสิ บต�ำรวจตรี ) เมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๕ หลัง
สงครามโลกครั้งที่ ๒ ช่วง พ.ศ.๒๔๘๙ เจ้ าเครือแก้ วใช้ชีวิ ต
อยู่ในกรุงเทพมหานคร เป็นครูสอนที่โรงเรี ยนบางบัวทอง
วิทยาลั ย ต่อมารั บสื บทอดเป็นเจ้าของกิ จการโรงเรี ยน
บางบัวทองวิทยาลัย จนถึงปี พ.ศ.๒๕๑๓ โอนกิจการให้
นายประสิทธ์ สุขุม (หลาน) แล้วย้ายกลับเชียงใหม่ มาเป็นอาจารย์
ในวิทยาลัยนาฎศิ ลป์ จังหวัดเชียงใหม่ สอนเพลงพื้ นเมือง
ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๑๔