Page 72 - นิตยสารวัฒนธรรม ปีที่ ๕๒ ฉบับที่ ๑ มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖

๗๐
ชาวญัฮกุ รจะถูกโจรปลนฆ าบอยมาก เขาจึงกลัว
คนไทย คนแปลกหนา ญัฮกุรจะเก็บเงินและเครื่องประดั บไว
ในไหแล วนําไปฝ งดิน ในที่ที่ คิดว าปลอดภัย หากบั งเอิญ
เสียชีวิตลงกะทั นหันก็ไมมี ใครรูวาฝงเงิ นไวที่ ไหน เนื่องจาก
ยายหนีเข าปาลึกไปเรื่อยๆ ปจจุบันคนไทยยังเคยไถดินทําไร
แลวไถพบไหเงินโบราณของชาวญั ฮกุรบ อยครั้งมาก แตก็
ไมทราบวาเปนของใคร เนื่องจากเขาไมมีระบบตัวเขียนจึงไมมี
การสลักชื่ อใครไวเลย
แตเป นที่นายินดีที่เด็กญัฮกุรในปจจุบันไดมีโอกาส
ไดเรียน เขียน อาน ภาษาของตนเองอยางครบกระบวนการ
ทางดานภาษา คือการฟง พูด อาน และเขียน อยางภาคภูมิใจ
มี โอกาสได เติมเต็ มความเสมอภาคทางดานภาษาให กับ
ชนชาติ พันธุญั ฮกุรเหมือนภาษาอื่ นๆที่มี ทั้ งภาษาพูดและ
ภาษาเขียนแบบภาษาอื่นๆ
ความเปนมาของภาษาญัฮกุร
ชาติพันธุญั ฮกุรมีเพียงภาษาพู ดไมมีระบบตัวเขียน
เมื่อป พ.ศ. ๒๕๓๙ – ๒๕๔๘ เปนชวงเวลาที่นั กภาษาศาสตร
จากสถาบั นวิจั ยภาษาและวั ฒนธรรมเพื่ อพั ฒนาชนบท
มหาวิทยาลัยมหิดล ร วมกับปราชญชาวญัฮกุรไดทํ าการวิจั ย
และตกลงใชอักษรไทยเขียนภาษาญัฮกุร
เริ่มจากการเลือกตัวอักษรไทย 1 ตัวอักษรแทน 1 เสียง
ยกเวนบางเสียงที่ตองใชเครื่ องหมายบงบอกเพิ่มเติม แลวเลือก
คําในภาษาญั ฮกุ รที่สามารถวาดรู ปได เพื่อใหง ายตอการสื่อ
ความหมายและการจดจํา และเริ่มทดลองใช ในชุมชนญัฮกุร
ตั้งแต พ.ศ.๒๕๔๙ เปนตนมา(สุ วิไล เปรมศรีรัตน ; ศิริเพ็ญ
อึ้งสิทธิพูนพร.๒๕๔๙ : ๑-๑๑)
ปพ.ศ. ๒๕๕๐ โรงเรียนบานวังอายคง นํารองใน
การนํ าภาษาญัฮกุรเข าสอนในระบบโรงเรี ยนในโครงการ
วิจัย"การจัดหองเรียนคูขนานสําหรับเด็กชาติพันธุญัฮกุรโดยใช
ภาษาแมรวมจั ดการเรียนการสอน" (ศิ ริพร หมั่ นงานและ
คณะ๒๕๕๐: ๑-๑๗๐) ซึ่งมีหลักการดังนี้ ๑) การเขียนพยัญชนะ
และสระ พยัญชนะตนหรื อตัวตนในภาษาญัฮกุรมี ๒๖ ตัวคือ
ก ว ค ด พ ล ง ม ท จ ย ต ค ญ ฮ อ ป บ น ช ฮง ฮน ฮม
ฮร ฮล ฮว และอีก ๒ เสียงที่ไมมีในภาษานี้แตจํ าเปนตองใช
เนื่ องจากมีคํายืมในภาษาไทยมาใชคือ [s] ซ และ [f] ฟ และ
เนื่ องจากภาษาญัฮกุรเปนภาษาที่ไมมีวรรณยุกต การใชอักษร
สูงจะบกพรองในการอาน จึงใช เพียงอักษรกลางและต่ําแล ว
เลือกใชตั วอักษรที่ ใชบอยและงายตอการจดจําเชน ก- กา?
=ปลา ค- คุย=กุง จ-จีญ=ชาง นอกจากนี้ยังมีเสียงที่ ตางจาก
ภาษาไทยอยางชัดเจนคือเสียงที่ มี ฮ นําหนา เช นฮนูย = ลิง
ฮมุม = หมี สวนพยัญชนะทายหรือตัวสะกดมี ๑๔ ตัว คือ
-ก -ง -ด -บ -น -ม -ญ -ว -ย -ฮ -ร -ล -ซ
เสียงสระมี ๒๒ เสี ยง คือ อะ อา อิ อี อึ อื อุ อู เอะ
เอ แอะ แอ โอะ โอ เอะ/เอิ เออ เอาะ/อ็อ ออ เอา
เอีย เอื อ อัว ภาษาญัฮกุรไมใช สระอํา (อํา) และสระไอ (ไ-)
แต จะเขี ยนในรู ปไม หั นอากาศและตัวสะกดแทน เช น
ฮนัม=กระทอม ฮัย=วัน ถาเปนเสียงสั้ นจะใสไมไตคู เชน
แน็ญ = เบ็ด แว็ย = ฉัน
นอกจากนี้ยังมีข อสังเกตหรื อสวนพิเศษที่ตางไป
จากภาษาไทย ไดแกการเขียนเสียงที่เปนสัญลักษณภาษาญัฮกุรคือ
๑) คําที่มี เสียงสระไมสั้นไมยาว (เปนเอกลักษณ
ญั ฮกุร) จะใช สัญลักษณสระเสี ยงยาวแลวตามดวยตั วคลาย
เครื่องหมายคําถามปดทาย
๒) เสียงควบกล้ําทุกตัวจะเขียนติดกันยกเวนคําที่มี
ตัวสะกด ร และคําที่ลงท ายดวยตัวคลายเครื่องหมายคําถาม
ปดทาย (เปนเอกลักษณญัฮกุร) เชน โชรม =งู แช็ร=เตี้ย ยกเวน
ชแร = นา ปแร =เหลา
๓) การเขียนพยางคตนในคํา ๒ พยางคจะต องใส
สระ- อะ ที่พยางคแรกเนื่ องจากคํ าสวนใหญในภาษาญัฮกุรเปน
คํา ๒ พยางค แต ลงเสียงหนักที่พยางคที่ ๒ เพื่อไมใหสับสน
กับคําควบกล้ําเช น คะยาม=จรเข คะยาล = ลม
๔) ใชเสี ยง ฮึ อยู หนาคําหลัก เชน ฮึตาก=ลิ้น
ฮึตาม = ปู ฮึเปญ = เสือ ฮึ บอง = สิงโต ฮึโชง=วัว
๕) การเวนระยะเขี ยนคําแตละคํ าใหห างกั นเปน
คําๆ ไมเขียนติดกันเหมือนภาษาไทย