Page 68 - นิตยสารวัฒนธรรม ปีที่ ๕๒ ฉบับที่ ๑ มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖

๖๖
ศิริพร หมั่นงาน
ภาษา
ทามกลางมานหมอกอันเย็นยะเยือกบนสั นเขาพังเหย
เมื่อ 2,000 ปเศษมาแลว ผูคนที่ครอบครองพื้นที่บนสันเขาสู ง
อยางเงียบสงบก็คือชนเผาญัฮกุร (อานวา หยะ-กรุ ร) หรือคนไทย
เรียกเขาวา “ชาวบน” แตคนญัฮกุรชอบใหเรียกตัวเองวา “คนดง”
มากกวาคํ าเรียกอื่ น
คําวา “ญัฮ” อานว า “หยะ” แปลวา “คน” และคําวา “กุร” อานว า
“กรุร” แปลว า “ภูเขา” “ญัฮกุร” จึงมีความหมายวา “คนภูเขา” จากความหมาย
ของชื่ อก็ ทราบไดทันทีวาญั ฮกุรอาศัยอยูที่ไหน ในท องที่อํ าเภอเทพสถิตของ
จั งหวั ดชั ยภู มิ นั บวามี ชาวญั ฮกุ รอาศั ยอยู มากที่ สุดในจํ านวน ๓ จั งหวั ด
ของประเทศไทย คือ จังหวัดชัยภูมิ , นครราชสีมา, และเพชรบูรณ
คนชาติพันธุญัฮกุร
(ชาวบน)