Page 71 - นิตยสารวัฒนธรรม ปีที่ ๕๒ ฉบับที่ ๑ มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖

๖๙
มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖
ชนชาติ พันธุญั ฮกุร เป นคนเชื้อสายมอญโบราณ
ตั้งแตยุคสมัยทวารวดี ที่มี อาณาจักรรุงเรือง มีขอบเขตตั้งแต
เมืองฟาแดดสูงของจังหวัดกาฬสินธุ ทอดยาวไปจนถึงจังหวัดลําพูน
ชาวญัฮกุร ถือเปนคนทองถิ่นดั้งเดิ มกลุมแรกๆ ที่อาศัยอยูบน
เทือกเขาพั งเหยตลอดมาไมเคยอพยพไปไหนในอดีตที่ผานมา
ปจจุ บันที่ที่ ชาวญั ฮกุรอาศัยอยู มาอยางยาวนานไดประกาศ
เปนเขตอุทยานแหงชาติปาหินงาม อุทยานแหงชาติแหงที่ ๑๐๕
ของประเทศไทยในปจจุบัน ทําใหคนญัฮกุรต องลงมาอาศัยอยู
พื้นราบรวมกับคนไทยและคนลาวอีสานทั่วไป
ชาวญัฮกุรมีความเป นอัตลักษณของตนเองสูงและ
ยังสื บทอดมาจนถึ งปจจุ บั นนี้คื อ ภาษา การแตงกาย วิ ถี
วัฒนธรรม ความเชื่อ และลักษณะนิสัย-อุปนิสัย ยกเวนเรื่องที่
อยูอาศัยที่ ไดเปลี ่ ยนไปตามแบบบานของคนไทยยุคปจจุบันเปน
สวนใหญ
ภาษาของชาวญั ฮกุ รเป นภาษามอญโบราณ
สมัยทวารวดี ซึ่ งมี แตภาษาพูดไมมีระบบตัวเขียน จึ งทําให ภาษา
ตกอยูในภาวะวิ กฤตอยางรุนแรง โดยนั กภาษาศาสตรไดยืม
ตัวอักษรไทยมากําหนดใช ภาษาญัฮกุรจึงมีคําอานขึ้นมาอีกครั้ง
ภาษาญั ฮกุรจะตางจากภาษาอื่นๆโดยสิ้ นเชิง เชน คํ าวา
“สวัสดี” ชาวญัฮกุรจะพูดวา “ยุกแต็ยระฮงวร” “ทานขาวอรอยมั ๊ ย”
ใชแทนวา “จา?โปงม็อบเกลา” “ไปไหนมา” ใชแทนวา “อัรโนว”
“วันนี้หนาวจัง” ใชแทนว า “ฮัยออตะกัด” “ฮี?” ใชแทน “บาน”
เปนตน (เครื่องหมาย ? ที่ตามหลังคําในภาษาญั ฮกุร คํานั้น
จะมีเสียงกึ่งเสียงเอกกับเสียงโท ในการวิจัยเรียกวา “ตัวหยุด”)
การแตงกายของชาวญั ฮกุร ผูชายจะใสเสื้อคอกลม
สีดําปกลายของชาวญั ฮกุร นุงผ าโสรงแบบลาวอี สานหรือ
กางเกงขากวยสี ดํา สวนผูหญิ งจะเกลาผมมวยไวท ายทอย
ใสเสื้ อ “พ็อก” สีดําคอวี ชายเสื ้อเปนสีแดง ตามขอบเสื้อ
จะปกลวดลายสวยงามด วยมือเปนลายเอกลั กลักษณดั้งเดิม
ของมอญโบราณ พาดผาแถบสีสดใสเฉียงไหล และนุงผาถุ ง
สีแดงสด สวมใสรองเทาที่ ทํามาจากเปลือกไม สวมเครื่องประดับ
ที่ทํ ามาจากเงินแท การแต งกายเปนแบบเดียวกั นทั้งเผ า
ความเชื่อ ชาวญัฮกุรอาศัยอยู บนภูเขาสูงตั้งแต
ดั้งเดิม วิ ถีชีวิ ตความเปนอยูจึงผู กพันอยูกับต นไมใบหญา
และภูเขา ญั ฮกุรมี ความเชื่อต อนางไม เจ าปาเจาเขา ผีฟา
เขาจะนับถือศาสนาพุทธ ไหว พระ และถือผีอยางเครงครั ด
การรักษาอาการเจ็บปวยตางๆ ก็อาศัยหมอผีเปนอันดั บแรก
ความเชื่อนี้ จะฝงแนนสื บทอดมาอย างคงทนแมในป จจุบั น
จะเปนยุคเทคโนโลยีแลวก็ตาม
วิ ถีวัฒนธรรมประเพณี ตั้งแตโบราณมาไดถูกรื้อฟน
ขึ้นมาอีกครั้งโดยที มวิจัยจึ งมีการสืบสานต อมาอยางนาภูมิ ใจ
เชน การไหวผีปู ตา การแหหอดอกผึ้ง การละเลนรองปา? เร เร
การรํากระแจะ การเปาใบไม เปนเพลง การเลนรอบกองไฟ
และกีฬาพื้นบานของญัฮกุ ร เปนตน
ที่อยู อาศัยของชาวญัฮกุ รเรี ยกวา “ฮี?” แปลว า
“บาน” จะมี เอกลักษณคือไมใชตะปูในการกอสรางแมแตตัวเดียว
ทุกขั้นตอนจะใชการไขว พาด และมัดตรึงดวยตอกหรือเถาวัลย
พื้นและฝาเปนไมไผผาสับคลี่แผออกเรียกวาฟาก หลังคามุง
ดวยหญาคา จั่ วบานจะโดดเดนด วยหญาคารวบบิดมัดแนน
เปนเกลียวเรียกว า “กระด็อบเมียว” ชาวญัฮกุ รมีความเชื่อว า
เปนเครื่องปองกันสิ่ งเลวรายที่มองไมเห็นตัวไมใหมาเอาชีวิ ต
ของคนในบาน
สภาพบ านญัฮกุรจะไม แข็งแรงถาวรเนื่องจาก
ชาวญัฮกุ รชอบความสงบ อยูอาศั ยเฉพาะคนในครอบครัว
เมื่อมีคนแปลกหน าเขาไปใหเห็นหรือมีสมาชิกในบานเสียชีวิตลง
ชาวญัฮกุรก็ จะละทิ้งบานไปอยูที่ อื่นและสรางที่อยูใหมเรื่ อยไป
การประกอบอาชีพของชาวญัฮกุรแตเดิมคือการลา
สัตวปา หาของปาลงมาแลกสิ่งของจําเปนจากคนไทย เมื่อกอน
การทําไร ขาวของชาวญัฮกุ รจะใชมือรู ดขาวจากรวงใส คราย
(ภาชนะที่สานจากไมไผที่ เด็กสะพายอยูในภาพการเซิ้งรูดขาว)
เพราะไมมีเคียว ป จจุบันทําไรเหมือนคนไทย