Page 46 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับอาเซียน

44
ศิลปะการแสดง การละเล่ น
นาฏศิลป์ ของอินโดนีเซียมีรูปแบบที่แตกต่ างกัน
เป็ น ๒ ลักษณะ เนื่องจากในอดี ตเคยถูกบีบบังคับให้แบ่ง
อาณาจั กร Matanam ออกเป็นสองส่วน คื อ อาณาจักร
สมาการ์ตา และอาณาจั กรยอกยาการ์ตา จึงทำ�ให้นาฏศิลป์
มีรูปแบบแตกต่างกันดังนี้
“แบบสมาการ์ตา” จะมีการแต่งกายโดยใช้ผ้าแพร
พาดบ่ า ท่ วงทำ �นองของวงมโหรีก็ จะนุ่ มนวลราบเรียบ
มีจังหวะช้า “แบบยอกยาการ์ ตา” จะใช้ผ้ าแพรพันเอว
ส่ วนท่วงทำ �นองของวงมโหรี จะมี จั งหวะที่ รวด เร็ ว
กระชั บฉับไว
สำ�หรับดนตรี ในสมัยโบราณนั้ น อินโดนีเซียมีวง
ดนตรีพื้นเมืองมีชื่อเสียงมากเรียกว่า “กาเมลัน” ประกอบด้วย
เครื่ องดนตรีคล้ ายระนาด กลอง ฆ้อง ซอสองสาย และขลุ่ย
ซึ่ งนอกจากเป็นดนตรีประจำ�ราชสำ �นักของสุลต่านต่าง ๆ
บนเกาะชวาแล้ ว ดนตรีดังกล่าวยังทำ�หน้าที่เผยแพร่ศาสนา
อิสลามด้วย แต่ ปัจจุบันวงดนตรี กาเมลันได้กลายเป็นวง
ดนตรี สำ�หรับการฟ้ อนรำ� การแสดงนาฏศิลป์ และการแสดง
หนังตะลุง นอกจากนี้อินโดนีเซียยั งมีวงดนตรีอังกะลุงด้วย
ในส่วนมหรสพของอินโดนีเซียประเภทละครและ
ภาพยนตร์มักมีเค้าโครงเรื่องของละครที่ นำ�มาแสดงคือเรื่อง
รามเกี ยรติ์ ซึ่ งเป็นมหากาพย์ในศาสนาฮินดู ตั วละครจะ
แต่งกายด้วยผ้าปาติ ค ไม่สวมเสื้อชั้นนอก
ใช้ สีทาตั วเป็นสีต่ างๆ ประดับด้วยสร้ อย
สังวาลย์ นอกจากนี้ อินโดนี เซียยังมีการ
ละเล่นอีกชนิดหนึ่งเรียกว่า “วายั ง กุลิต”
(Wayang Kulit) หรือหนังตะลุง เป็นการแสดง
ที่ประชาชนนิยมชมกันมาก เค้าโครงเรื่ อง
ส่ วนใหญ่เป็ นนิ ยายที่ เกี่ ยวกับเรื่ อง
สงครามในศาสนาฮินดู
นอกจากนั้นแล้วอินโดนีเซีย
ยังมีการแสดงหุ่ นกระบอกที่เรียกว่า
“วายั ง โกเล็ ก” (Wayang
Golek) มีลักษณะของหุ่นอันเป็น
เอกลักษณ์ มีใบหน้ างดงาม
ชุ ดเครื่ องแต่งกายที่ วิ จิ ตร
ตั ดเย็บด้วยผ้าบาติก ซึ่ ง
อ ง ค์ ก า ร ก า ร ศึ ก ษ า
วิ ท ย า ศ า ส ต ร์ แ ล ะ
วั ฒน ธ ร ร ม แ ห่ ง
สหประชาชาติ
(UNESCO) ได้
วายัง โกเล็ก (Wayang Golek) หุ่นกระบอกอินโดนีเซีย
การฟ้ อนรำ�พื้นเมื อง เทศกาล Nyepi ปี ใหม่ของบาหลี