Page 69 - วารสารวัฒนธรรม เมษายน - มิถุนายน ๒๕๕๖

67
เมษายน-มิ ถุนายน ๒๕๕๖
ส่วน “ภาษาชอง” นั้นมี ความใกล้เคี ยงกันกั บ
“ภาษากะซอง” และ “ภาษาซำ �เร” ที่ พบในจังหวัดตราด
และ “ภาษาซะอุ้ง” ที่พบในจั งหวัดกาญจนบุ รี ภาษาชองเป็น
ภาษาที่แสดงลักษณะของภาษากลุ่มมอญ – เขมร โดยเฉพาะ
อย่างยิ่งการใช้ตัวสะกด “จ, ญ” และ “ฮ” เป็นต้น และมี
ลักษณะน้ำ�เสียงที่โดดเด่น แทนการมีเสียงวรรณยุกต์ ดังที่พบ
ในภาษาไทย โดยภาษาชองจะมีลักษณะน้ำ �เสียงถึง ๔ ลักษณะ
ได้แก่
๑. ลักษณะน้ำ�เสียงกลางปกติ เช่น กะวาญ =
กระวาน, กะปาว = ควาย
๒. ลักษณะน้ำ�เสียงต่ำ�ใหญ่ (เสี ยงก้องมีลม) เช่น
กะว่าย = เสือ, มะง่าม = ผึ้ง
๓. ลักษณะน้ำ �เสียงสูงบีบ (เสียงปกติตามด้ วย
การกักของเส้ นเสียง) เช่น ค้อน = หนู, ซู้ จ = มด
๔. ลักษณะน้ำ�เสี ยงต่ำ�กระตุ ก (เสียงก้องมีลม
ตามด้วยการกักของเส้นเสียง) เช่น ช์อง = ชอง, เม์ว = ปลา
นอกจากนี้ยังมีลักษณะไวยากรณ์ที่เป็นเอกลักษณ์
เช่น “ย่าย ม่อง ตา พ์าย นั่ก อิ อีน กะปิฮ ฮอบ ปล็อง อิฮ”
= “สองคนตายายไม่มีอะไรจะกิน” เป็นต้น
ปัจจุบันภาษาชองนั้ นค่อนข้างที่ จะหาคนอ่านได้ยาก
โดยเฉพาะกลุ่มคนที่อายุต่ำ�กว่า 30 ปี แทบจะไม่ รู้จักและ
หลงลืมในภาษาบ้านเกิ ดของตนเองด้ วยซ้ำ� นั่ นอาจเป็น
เพราะความเจริญที่เข้ ามาแทรกซึมวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม ดังนั้น
จึงมี การรณรงค์ให้เยาวชนรู้จักการอ่านและเขี ยนภาษาชอง
อย่างถูกต้อง เพื่ อเป็นการอนุรักษ์ภาษาท้องถิ่นมิ ให้สูญหาย
ไปกับกาลเวลา อย่างเช่นในงานวิจัย “การอนุ รักษ์และฟื้นฟู
ภาษาชอง ต.ตะเคียนทอง และ ต.คลองพลู กิ่ง อ.เขาคิชฌกู ฎ
จ.จันทบุรี” ซึ่งมี “นายเฉิน ผันผาย” เป็นหัวหน้าโครงการ
ด้วยวัตถุประสงค์หลักๆ ดังนี้
๑. เพื่อค้นหาองค์ความรู้และสถานภาพของชุมชน
ชาวชองในจังหวัดจันทบุรี
๒. เพื่ อหาหลักสู ตรและรูปแบบการจัดการเรี ยน
การสอนภาษาชอง
๓. เพื่อหารูปแบบการอนุรักษ์และฟื้ นฟูภาษาชอง
อย่างมี ส่วนร่วมของชุมชนชาวชอง
เดิ มที ภาษาชองไม่ มี ตั วอั กษรสำ �หรั บเขี ยน
เนื่องจากเป็นภาษาที่ใช้ พูดกันเท่านั้น แต่ ในภายหลังก็มีการ
กำ�หนดให้ ใช้อักษรไทยบางตัวเขียนภาษาชอง ซึ่งกำ�หนดโดย
นักวิ จัยของมหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งใช้การสะกดตามอักขรวิธี
ของภาษาไทย
ภาษาชอง