Page 39 - นิตยสารวัฒนธรรม ปีที่ ๕๒ ฉบับที่ ๑ มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖

๓๗
มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๖ีน
ในดินแดนมาเลเซี ยปจจุบัน เนื่ องจากเชื่อว าทานไปสร างวัด
ในหมูชาวพุ ทธไว หลายแหง หลั งจากที่หายตั วตนไปจาก
คาบสมุทรสทิงพระแลว
เรื่ องราวของ หลวงพอทวด หรือ สมเด็จเจาพะโคะ
ไมใชเปนเพียงตํานานเลาขานกันในทองถิ่นเทานั้น แต ปรากฏ
ในหลักฐานเอกสารที่ชาวบานเก็บรักษาไวเรียกวา พระตํารา
เปนเอกสารเกาหนังสื อสมุดไทยขาวเสนหมึ กหรือหนังสื อบุด
และหนังสื อเพลา ที่เปนสมุดจี นสี ขาว พระเพลาหรือตํ ารา
พระกัลปนาจากพระเจาแผนดินสยามที่กรุงศรีอยุธยาในสมัยนั้น
ชาวบานถือเปนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่จะต องมีผูดูแลตามสายตระกูล
ภายหลังในยุคสมั ยกรุ งเทพฯ มีการเก็บรวบรวม
เอกสารเกาตามทองถิ่นตางๆ โดยสมเด็จพระเจาบรมวงศเธอ
กรมพระยาดํ ารงราชานุ ภาพ เมื่ อครั้งเสด็จตรวจราชการ
หัวเมื องพัทลุง ทรงนําหนังสือบุ ดขาวและหนังสื อเพลาเหลานี้
ไปเก็ บรักษาไวในหอสมุ ดวชิรญาณและจัดพิมพ ภายหลัง
ในชื่อ ประชุมพระตําราบรมราชู ทิศเพื่อกัลปนา สมัยอยุธยา
ในหนังสือเพลาเรื่องกั ลปนาวั ดพะโคะกลาวว า
เขาพะโคะเดิมชื่อเขาภีพัชสิงหรือพิ เพชรสิงต อมามีการสราง
วิหารและสรางรูปพระโคะหรือพระโคตมะ ซึ่งเปนพระพุทธรูป
ปางไสยาสน จากนั้นมาชาวบานจึงเรียกกันวาเขาพะโคะ
บริเวณรอบเขาพะโคะเป นชุ มชนใหญมาแต
สมัยโบราณ เขาที่อยูตอเนื่องจากเขาพะโคะคือเขาคูหา ซึ่งมี
หลักฐานของการขุ ดเจาะถ้ําเพื่ อใชเป นสถานที่ ประกอบ
พิธีกรรมเนื่องในศาสนาฮินดู มีท าเรือที่สามารถติดตอกับชุมชน
รายรอบทะเลสาบและปากน้ําทางทะเลไดโดยไมยากนัก อยูใน
รัศมีไมเกิ นหนึ่งถึงสองกิโลเมตรใกลเคียงกับวัดพะโคะ บริเวณนี้
มีการอยู อาศัยสืบเนื่องจากเมืองสทิงพาราณสีในตํานานชวงหลัง
พุทธศตวรรษที่ ๑๘-๑๙ ลงมา และกลับมารุงเรื องในสมัย
สมเด็จเจาพะโคะอีกครั้ง
๑. ทุ งนาและดงตาลแถบภูมิทัศนของแผ นดินบกหรือคาบสมุทรสทิงพระ
๒. บริเวณทองนาที่เลากันวาพอและแม ของหลวงพอทวดอธิฐานของให
งูใหญเลื้อยจากไปจากบริเวณที่แขวนเปล มีรูปปนเลาเรื่องขนาด
เกือบเทาจริง
๓. ภาพแผนที่กัลปนาวัดในคาบสมุทรสทิงพระ
๓