Page 73 - Culture1-2018
P. 73
๔
ภาษาตากใบ หรือภาษาเจ๊ะเห มาจากชื่อเรียก
อ�าเภอหรือต�าบล ในสมัยรัชกาลที่ ๖ เรียกอ�าเภอนี้ว่า
อ�าเภอเจ๊ะเหตามชื่อต�าบล ซึ่งต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น
อ�าเภอตากใบ จึงท�าให้ภาษานี้มีการเรียกว่า ภาษา
ตากใบ หรือ ภาษาเจ๊ะเห จนเท่าทุกวันนี้
นอกจากนี้ เนื่องจากดินแดนตากใบเคยเป็นที่ตั้ง
หัวเมืองมลายูมาก่อน และอยู่ใกล้ประเทศมาเลเซียที่
ใช้ภาษามลายู จึงมีค�ายืมจากมลายูจ�านวนมาก เช่น
โต๊ะบิดัน = หมอต�าแย ยาคง, รืคง = ข้าวโพด
แตแหร, กืแหร = มะม่วงหิมพานต์ โลกกึมู, โลกย้ามู
๕
= ลูกชมพู่ ตีหมา, กึหมาเต๊าะ = ภาชนะท�าด้วย
กาบหลาวชะโอนหรือกาบหมากใช้ตักน�้าจากบ่อ
๑. ๒. และ ๓. ความสวยงามของสิ่งก่อสร้างต่างๆ อันมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของชาวเมือง
ตากใบ ผู้ใช้ภาษาไทยเจ๊ะเห ภายในวัดชลธาราสิงเห มีทั้ง หอระฆัง ศาลาการเปรียญ กอตะ = กล่อง เบ๊ะ = กระเป๋าย่าม ลาต้า = บ้าจี้
และกุฏิเจ้าอาวาส กอหรัง = ขาด ยาดี = ตกลง รุฆี = ขาดทุน
๔. และ ๕. ลาซัง หรือล้มซังข้าว ประเพณีท้องถิ่นของชาวนารูปแบบเฉพาะของชาวไทย แบง็อง = งง ชื่อปลาทะเล เช่น ปลาสึหลากุหนิง, ซา
ผู้ใช้ภาษาเจ๊ะเห เป็นพิธีกรรมที่แสดงความเคารพแด่เจ้าแม่โพสพ ตลอดจนเทพยดา
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ หลังจากการเก็บเกี่ยวเป็นผลส�าเร็จ หลากุหนิง = ปลาข้างเหลือง ปลากึโหมง = ปลาทู
มกราคม - มีนาคม ๒๕๖๑ 71
