Page 6 - วารสารวัฒนธรรม ฉบับ ๒

4 วัฒนธ รม
เรา -แต่บรรพกาล
มีผู ้กล่าวไว้ ว่า เกี่ยวกั บเรื่องอาหารนั้น โดยพื้ นฐาน
แรกเริ่มในสั งคมบุรพกาล มนุษย์สมั ยก่อนประวัติ ศาสตร์
ต่ างต้องกินสิ่ งที่ มี ในท้องถิ่นภูมิ ประเทศนั้น ๆ ไม่ ว่าสั ตว์
พืชผักผลไม้ และต้องอาศั ยความสามารถในการเก็บ ล่า
เพาะปลูก รวมทั้ งต้องรู ้วิธี แปรรูปและถนอมรักษาวัตถุดิ บ
เหล่านั้นไว้ ให้มีกินไปได้นาน ๆ ในยามขาดแคลน
สิ่งเหล่ านี้เมื่อผ่ านการสั่งสม ลองผิ ดลองถูก ตลอด
จนพัฒนาเป็ นเวลานานเข้า ก็ กลายเป็น “วั ฒนธรรม”
ด้ านอาหาร ซึ่งท�ำให้พอจะเห็ นความแตกต่างของแต่ ละ
ชุมชน ท่ามกลางความเหมื อนกันของบริบทพื้ นที่นั้นได้ บ้าง
ดินแดนประเทศไทยปัจจุบั นมีภู มิประเทศหลายแบบ
เรื่ องจากปก
กฤช เหลือลมัย
ภาพ :วิจิตต์แซ่เฮ้ง, บุญกิ จ สุทธิญาณานนท์
อาหารไทย
โภชนาภิวัตน์จากอดีตสู่ปัจจุ บัน
❀ ❀ ❀
ทั้ งคาบสมุ ทร ที่ราบลุ ่ ม ที่สู งสลับภูเขา และที่ ราบสู ง
ขนาดใหญ่ จึงมี ความหลากหลายของพืชพันธุ ์และสั ตว์
ค่อนข้ างมาก หลักฐานโบราณคดี ที่ขุดพบในภาคเหนือแถบ
แม่ ฮ่ องสอน ภาคตะวั นออกเฉียงเหนื อแถบขอนแก่น
อุ ดรธานีภาคกลางแถบชลบุ รี กาญจนบุรี และภาคใต้
แถบกระบี่ สุราษฎร์ธานีท�ำให้ เราทราบว่า คนสมัยก่ อน
ประวั ติศาสตร์ตั้งแต่เมื่ อ ๑๐,๐๐๐ ปีจนถึง ๒,๐๐๐ ปี ก่อน
ก็ กินข้ าวและเผื อกมันเหมื อนกั บเราทุกวั นนี้ มีทั้ งข้ าว
เมล็ดป้อมคล้ายข้าวดอย และข้าวเมล็ดยาว ซึ่งนักโบราณคดี
ยังไม่อาจระบุ ได้ว่ าเป็ นข้าวเหนียวหรื อข้าวเจ้า แต่แน่ใจ
ได้ ว่ามีการปลู กข้ าวมานานหลายพันปีถึงขนาดมี การ
เขียนรูปนาข้ าวไว้เป็นภาพเขียนสี แดงบนผนังเพิงผาหิ นที่
อุบลราชธานีเลยทีเดียว
> มะแขว่นต�ำกับปลากรอบ เกลื อ และพริกไทย
น่าจะให้ รสชาติใกล้เคียงกับน�้ำพริ กก้นครัว
ของชาวอุ ษาคเนย์ยุ คดึกด�ำบรรพ์