นิตยสารวัฒนธรรม ฉบับ ๓ ปีพ.ศ.๒๕๕๗ - page 107

107
กรกฎาคม-กันยายน ๒๕๕๗
ท่อนบน ผ้าไหมมัดหมี่ หมี่ข้อ ลูกแก้ว ผ้าขิด นำ�มาสานรวมกั น
ท่อนล่าง ผ้าหางกระรอก
ก้าวต่อไปของพิจิ ตรา
เราก� ำลังจะท� ำโรงเรียนสอนตั ดเสื้อซึ่ งตอนนี้
ยังไม่ได้ สรุปชื่อที่แน่นอนว่าเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆ จะต้องมี
ค�ำว่า “ระพี” และ “พิจิตรา” อาจจะเป็น “ระพีแอนด์พิจิตรา
สคูลออฟแฟชั่ น” เพราะว่าเราจะเป็นอินเตอร์ด้ วย เราจึง
จ�ำเป็นจะต้องท� ำให้ดูเป็นสากลขึ้นมาหน่ อย คือ เราอยาก
ให้โกอิ นเตอร์ให้ได้ ไม่ใช่ ว่า เก่งแล้วอยู่แต่ในบ้าน เก่งแล้ว
เราจะต้องออกไปข้ างนอกได้ด้วย คนอื่ นเขาจะได้รู้จักเรา
ตัวตนของเรา รวมๆ แล้วก็หมายถึงความเป็นไทยของเรา
นั่นเอง
เราอยากให้ คนอื่นเห็นเพราะเรามี ของดีอยู่แล้ ว
โดยเฉพาะผ้าไทย เราก็หยิบมาใช้ให้เป็ นประโยชน์ ซึ่ งผ้า
ของเรานั้นมีเรื่องราว มี วัฒนธรรม นี่เป็นสิ่งที่วั ฒนธรรม
ให้เรามา เป็นสิ่งที่ ท�ำให้ เรามีประวัติศาสตร์ เรามีต้นก�ำเนิด
บทสนทนา ณ ห้องเสื้ อพิจิตรา กับพี่เจี๊ยบ พิจิตรา
บุณยรัตพั นธุ์ ท� ำให้ เราภาคภูมิใจในวั ฒนธรรมที่ถั กทอ
อยู่ ในผืนผ้ า อั นบ่งบอกถึ งภูมิปั ญญาของผู ้สร้ างสรรค์
ลวดลาย และกลายเป็นเอกลั กษณ์ ที่โดดเด่ น ยิ่งเมื่ อ
ผืนผ้ าเหล่านี้ถูกส่งต่อสู ่ ดีไซเนอร์อย่างพี่เจี๊ยบ พิจิตรา ได้ท�ำให้
เราคนไทยมองผ้าไทยในมุ มที่เปลี่ยนไป และยังส่ งผลให้
ผ้าไทยของเราอวดโฉมอยู่บนเวทีแฟชั่ นในระดับนานาชาติ
ได้อย่างน่าประทั บใจ