Page 93 - วารสารวัฒนธรรม ปีที่ ๕๖ ฉบับที่ ๒ เมษายน - มิถุนายน ๒๕๖๐
P. 93
๓
๔
๑ คนมาเรียนดนตรีไทย โรงเรียน ก็จะมาเรียนกับเรา ผู้เรียนอื่น ๆ ก็มีทั้งหมอ เสมอ ด้วยเหตุนี้เองท?าให้ท่านได้รับการยกย่องเป็น
มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ที่เกษียณแล้วอยากเล่นดนตรีไทย ครูดนตรีไทยที่ ครูภูมิปัญญำแผ่นดิน รุ่นที่ ๑ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๑
๒ ทุกเสาร์อาทิตย์ครูจ้อนจะ
สอนดนตรีไทยให้กับลูกศิษย์ อยากเพิ่มความรู้ตนเอง บางคนเป็นแอร์โฮสเตส โดยคณะกรรมกำรกำรศึกษำแห่งชำติ
๓-๔ ช่างที่ท?างานในโรงงาน บางคนท?างานโรงงาน เป็นวิศวะก็มี หลากหลาย
ผลิตเครื่องดนตรีส่วนใหญ่ อาชีพ แม้แต่เด็กอายุ ๓-๔ ขวบ พ่อแม่ก็ส่งมาเรียน “ถึงกิจการของเราจะไม่ท?ารายได้มหาศาล
มีอายุงานและประสบการณ์
ยาวนานจนมีความช?านาญ ขิมกับเรา” แต่เราก็ได้ให้ความรู้คนโน้นคนนี้ไปทั่ว เป็นการ
บทบาทความเป็นครูของครูจ้อน ยังรวมถึง สืบทอดวัฒนธรรมด้านดนตรีไทยอีกทางหนึ่ง
การสอนและให้ความรู้ในการผลิตเครื่องดนตรีไทยแก่ ดังนั้นเวลาฝึกช่างผมจะบอกเขาเสมอว่าต้อง
บรรดาคนงานของท่านรุ่นแล้วรุ่นเล่า กระทั่งหลายคน ท?าให้ดี เพราะไม้ที่เราเลื่อย เครื่องดนตรีที่เราท?า
มีทักษะและความช?านาญสามารถออกไปเปิดกิจการ มันจะเป็นผลงานที่ฝากไว้ในแผ่นดิน ถึงเราตาย
ของตนเอง กลายเป็นช่างท?าเครื่องสาย ช่างกลึง ไปแล้ว เครื่องดนตรีชิ้นนี้จะยังอยู่ไปอีกหลายชั่ว
หรือช่างแกะสลักกะโหลกซอฝีมือดีเป็นที่ยอมรับ ทั้ง อายุคน เจ้าของจะเก็บรักษาไว้อย่างดีและนึกถึง
ครูจ้อนเองก็ยังป้อนงานแก่ลูกน้องเก่าเหล่านี้อยู่ คนที่ท?ามันขึ้นมา” ครูจ้อนกล่ำวทิ้งท้ำย
เมษายน-มิถุนายน ๒๕๖๐ 91
