Page 107 - CultureMag2015-3
P. 107
หอภาพยนตร์ที่เป็น “องค์การมหาชน” แตกต่างจากหอ เราพยายามท�ำให้ครบทุกมิติ ท�ำเป็นพิพิธภัณฑ ์
ภาพยนตร ์ “แห่งชาติ” ในระบบราชการอย่างไร เกบ็ กลอ้ ง เครอ่ื งฉาย ของประกอบฉาก เสอื้ ผา้ นกั แสดง แลว้
เราก็ขยายเป็นเชิงการท่องเที่ยวเรียกว่า “เมืองมายา” จ�ำลอง
พอไดเ้ ปน็ องคก์ ารมหาชน อะไรทต่ี อ้ งทำ� แตท่ ำ� ไมไ่ ด้ ฉากถ่ายหนัง สร้างเมืองข้ึนมา เราก็ท�ำเล็กๆ เพื่อให้เรียนรู้
เรากไ็ ดท้ ำ� ดา้ นพนื้ ฐานอยา่ งอาคารสถานท ี่ ซงึ่ ทผี่ า่ นมาเราไม่ ประวตั ศิ าสตรภ์ าพยนตรข์ องไทยและโลกวา่ เป็นอยา่ งไร
เคยได้งบลงทุนพวกนี้ อุปกรณ์ก็เป็นแบบสมัครเล่นดัดแปลง
ขึ้นเอง ในขณะที่โลกพัฒนาเป็นดิจิทัลอะไรต่างๆ ห้องแล็บ เหตุใดในอดีตผู้สร้างในเมืองไทยจึงไม่ค่อยเก็บฟิล์ม
ท่ีเหมือนโรงพยาบาลรักษาหนัง เราเป็น “แห่งชาติ” มันควร ภาพยนตร ์
จะต้องคล้ายๆ โรงพยาบาลจุฬาฯ โรงพยาบาลศิริราช แต่ที่
ผา่ นมามนั เปน็ ไดแ้ คส่ ขุ ศาลาเทา่ นน้ั หนงั ทม่ี าถงึ มอื เรา บางที ถ้ามองในแง่เศรษฐกิจ มองเป็นสินค้า ที่เขาไม่เก็บ
เรารู้ว่าเป็นโรคอะไร แต่ไม่มีงบ ก็ตายคามือเราไปก็มี เราก็ ก็เพราะว่าเขาไม่คิดว่ามันจะขายได้อีก เมื่อก่อนน้ีผู้สร้างเอง
สามารถออกงบสว่ นนมี้ าพฒั นาหอ้ งแลบ็ หอ้ งเกบ็ ฟลิ ม์ ใหไ้ ด้ มองหนงั เปน็ เหมอื นผกั สด ชนิ้ ปลา พอตลาดวายแลว้ ไมม่ ใี คร
มาตรฐานทางวิชาการ และอีกหลายอย่างเป็นช้ินเป็นอันขึ้น ดอู กี ไมไ่ ดม้ องการณไ์ กลกใ็ ชใ้ หห้ มดในรนุ่ เขา ประกอบกบั เมอ่ื
และภารกิจที่ท�ำสามอย่างเรื่องอนุรักษ์ ศึกษาวิจัย และให้ ก่อนทีวี วิดีโอยังไม่ได้แพร่หลาย ยังไม่มีตลาด เขาก็คิดแต่ว่า
บริการ กพ็ ยายามทำ� ใหส้ มดุล ไมใ่ ห้หนกั ไปดา้ นใดดา้ นหนึง่ ฉายในโรง ต่อมาเมื่อเริ่มเห็นคุณค่าขึ้นถึงต้องเก็บ ตอนนั้น
ตลุ าคม-ธันวาคม ๒๕๕๘ 105
