Page 111 - CultureMag2015-3
P. 111
“ผมมองว่าปัญหาอย่างหนึ่งของการเรียนดนตรีไทย “บางคลาสเข้าไปปุ๊บ ตามธรรมชาติ เด็กไปน่ังอยู่
คอื มนั ไมไ่ ดส้ รา้ งบรรยากาศ มนั ไมส่ รา้ งลมหายใจทมี่ ชี วี ติ เมอ่ื หลังห้องหมดเลย เราก็ใช้วิธีเดินไปหลังห้อง แหวกโต๊ะเข้าไป
คณุ เรยี นอะไรกต็ าม หมดคลาสนอี้ อกไปปบุ๊ คณุ จะไมเ่ หน็ มนั เอา้ ! พวกขา้ งหนา้ หนั กลบั มา ขา้ งหลงั เขา้ มาชน อะไรอยา่ งนี้
ท่ีไหนอีกเลย ผมก็ต้องพยายามหยิบยกอะไรที่เห็นแล้วจะดึง คือพยายามให้มันไม่เป็นห้องเรียน ให้เป็นท่ีแลกเปลี่ยน
กลบั ไปสสู่ งิ่ ทพี่ ดู คยุ กนั จะมากจะนอ้ ยกไ็ มเ่ ปน็ ไร พยายามให้ มากกว่า ความลับก็คือไม่เคยมีการสอบเลย เรามองที่ความ
มันเชื่อมโยง ส่วนเขาจะขยายความอะไรได้แค่ไหนก็เป็นเรื่อง สม�่ำเสมอนะ เรามาเจอกันทุกคร้ัง เราพูดคุยกันรู้เร่ือง เขียน
ของเขา อะไรมาสง่ ก็พอแล้ว”
“อย่างเข้าไปคลาสแรก เราไม่รู้จักใครเลย เขาก็ไม่รู้ นักกจิ กรรมดนตรี
จักเราเหมือนกัน ก็เล่าให้เด็กฟังหมดเลย ชีวิตของเรา แต่ก็
เล่าด้วยวิธีการสนุกๆ แบบของเรา เคยสอบตกมาแล้วก่ีรอบ “บางคนยังบอกว่าผมออกจากการเป็นครูช้าเกินไป
เคยผ่านอะไรมาแล้วแค่ไหน พอท้ายช่ัวโมงก็บอกว่าคุณรู้จัก เพราะว่าส่วนหน่ึงเราเป็นนักท�ำนู่นท�ำน่ีด้วย แล้วการเป็นครู
ผมแล้ว คราวหน้าท�ำให้ผมรู้จักคุณหน่อย ด้วยวิธีอะไรก็ได้ มันใช้เวลาเยอะมาก ผมสอนเยอะมาก ทุ่มเทมาก เม่ือออก
พับกระดาษก็ได้ เขียนแผนที่ก็ได้ แต่งเพลงก็ได้ ให้มาส่ง
คราวหน้า
ปัญหาอย่างหนงึ่ ของการเรียนดนตรไี ทย
คอื มนั ไม่ได้สรา้ งบรรยากาศ มนั ไมส่ รา้ งลมหายใจทมี่ ี
ชีวติ เม่อื คุณเรยี นอะไรกต็ าม หมดคลาสน้อี อกไปป๊บุ
คณุ จะไมเ่ หน็ มันทไ่ี หนอีกเลย
กรกฎาคม-กนั ยายน ๒๕๕๘ 109
