Page 84 - CultureMag2015-2
P. 84
ยายทองหลอ่ ท�าเลทอง (ขวาสุด) ถา่ ยกบั ญาติ ที่หัวรอ อยุธยา ก่อนน่ังรถไฟเขา้ มาอยใู่ นกรุงเทพฯ เมื่อปี ๒๔๗๕
(ซีด ี 739-055)
พหี่ วัดโดนปืน เตียง ร้องตะโกน เฮ้ย ! อย่ายิงมา กูบอกให้หยุดเดีย๋ วนี้ !
เดี๋ยวกเู อาปนื มา ได้ตายกันเยอะแยะหรอก
ขอข้ามเรื่องเนือ้ เพลงไปพูดถึงประสบการณ์ดีกว่า
(เร่อื งเพลงตอ้ งมเี สยี งรอ้ งประกอบดว้ ยจงึ จะสนกุ ) ยกตวั อยา่ ง “ทนี ีใ้ ครล่ะ พี่ชายแม่ลิม้ ชือ่ พีห่ วัด ตัวแกอ้วน เขา
เรื่องเล่นเพลงบา้ นไอ้เสือ เรียกพีห่ วัดอ้วน แกไปนอนบนเสือ่ อ่อน หลบกระสุน พลิก
ไปพลกิ มา เฮย้ กถู กู ปนื ...! พอเหน็ เน้อื ตวั เปน็ สแี ดงกเ็ สยี ขวญั
เสือคนหนึง่ ดูเหมือนชื่อเสือต่วน อยู่ทางหนองจอก ตกใจจนตัวสัน่ หนา้ ถอดสที �าท่าจะรอ้ งไห้เสยี ให้ได้
เลกิ เปน็ เสอื แลว้ หาเพลงไปเลน่ ท่ีบา้ น แขกส�าคญั มเี สอื ใหญ่
ได้รับเชิญหลายคน แต่ละคนแต่งตวั เตม็ ท ี่ ไปนั่งก็มีประกาศ “ถูกตรงไหนก็ไม่รู้...โอย...มันชาไปหมดทงั้ ตัวแล้ว...”
บอกชื่อกันหน้างาน เหมือนประกาศศักดาว่าใครอย่ามารวน แกวา่
ท่นี ่ี
“พอเขา้ ไปรมุ ดกู นั ท่ไี หนได ้ ลกู ปนื ถากรว้ั ไปโดนชาด
ก�าลังเล่นสนุกๆ กม็ เี สียงปนื ปัง ! ปัง ! ปงั ! หรือลิ้นจีท่ าปาก ลิน้ จีโ่ ดนน�้าหกลงมาโดนเสือ่ ... สมัยก่อน
ชาวบา้ นตกใจแตกต่นื ว่งิ หนกี นั จา้ ละหวน่ั เพราะกลวั โน้นชาวบ้านยังไม่มีลิปสติก พวกเล่นเพลงต้องซือ้ ผงสีแดงที่
โดนลกู หลง พวกเพลงบางคนไปทางไหนไมถ่ กู วง่ิ ลงไปตกบอ่ เมอื งจีนท�าขาย เปน็ แผน่ ๆ เหมือนสมดุ พก เอามาละลายกับ
เนื้อตัวมะล่อกมะแลก่ ก็มี น�้าแต้มปาก บังเอิญน�า้ ลิ้นจีห่ กลงมาโดนเสือ่ พีห่ วัดก�าลัง
เสือต่วนในฐานะเจ้าของบ้านกระโดดขึน้ ไปยืนบน ตกใจ กลง้ิ ไปทบั นา้� ล้นิ จ่เี ขา้ เลยนกึ วา่ เปน็ เลอื ด ท่สี ดุ แกกไ็ ม่
เปน็ อะไร...” (เทปสมั มนาเพลงครง้ั ท่ี ๑ พ.ศ. ๒๕๒๖ มว้ น 4/3 A)
82 วฒั นธ รม
