Page 46 - CultureMag2015-2
P. 46
“แข่งเรอื เป็นพิธกี รรมศกั ดสิ์ ิทธ์ิ
ของผู้คนทกุ ชาติพนั ธุ์
บนดินแดนสวุ รรณภูม ิ (อุษาคเนย)์
ยุคดึกดา� บรรพร์ าว ๓,๐๐๐ ปีมาแล้ว”
สจุ ิตต์ วงษเ์ ทศ
ผเู้ ชี่ยวชาญด้านประวตั ศิ าสตร์/โบราณคดีไทย
ตั้งแต่ต้นทศวรรษ ๒๕๕๐ การแข่งเรือของหลายจังหวัด
ถกู ถา่ ยทอดสดไปท่วั ประเทศในฐานะประเพณกี ารแขง่ ขนั ของ
ท้องถ่นิ ทต่ี ้องร่วมกันรกั ษาเอาไว้
ทวา่ ในความเปน็ จรงิ น้นั การแขง่ เรอื ในเมอื งไทยมคี วาม
เป็นมาทยี่ าวนานเกินกว่าทีห่ ลายคนคาดคิดและยังเชือ่ ม
เข้ากับความเป็นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือ “อุษาคเนย์”
อย่างแยกไม่ออก และมีนัยลึกซึง้ ไปกว่าแค่ประเพณีการ
ละเล่นเพื่อความสนุกสนานและความบันเทิงอย่างทเี่ รารับรู้
กันในยุคหลงั
“แขง่ เรอื ” พิธีกรรมอษุ าคเนย์
ในอดีตบ้านเมืองบนแผ่นดินใหญ่อุษาคเนย์มักถือ
ก�าเนิดริมแม่น�า้ สายส�าคัญ ชีวิตผู้คนจึงหลีกไม่พ้นทจี่ ะต้อง
ผกู พนั กบั สายนา้� และฤดกู าลท่ีผลดั เปล่ยี นหมนุ เวยี นเขา้ มาใน
แตล่ ะปี การข้นึ ลงและปรมิ าณน้�าในแม่น้า� ยงั สง่ ผลถงึ การหา
อยหู่ ากนิ และการท�าการเกษตร
สุจิตต์ วงษ์เทศ ระบุว่าการแข่งเรือเป็นพิธีกรรมที่
เกีย่ วข้องโดยตรงกับการนับถือผี ด้วยนี่เป็นการสื่อสารกับ
สิ่งเหนือธรรมชาติทีค่ นสมัยโบราณเชื่อว่ามีอา� นาจในการดล
บนั ดาลความอดุ มสมบูรณแ์ ละปรมิ าณน�้า
44 วฒั นธ รม