Page 41 - CultureMag2015-2
P. 41
เปน็ ถนนพระรว่ ง ท่ีเชอ่ื มตอ่ ระหวา่ งเมอื งศรสี ชั นาลยั สโุ ขทยั
และกา� แพงเพชร (ตอ่ มาสนั นษิ ฐานวา่ เปน็ คนั ก้นั น้�า) ขา้ วตอก
พระร่วง (แร่ limonite) จากเขาพระบาทใหญ่ ถือเป็น
เคร่อื งรางของขลงั ของศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิระงบั พษิ รา้ ย ตน้ แกง้ ขพ้ี ระรว่ ง
ตน้ ไมท้ ่ีมกี ลน่ิ เหมน็ เหมอื นอจุ จาระ ปลากา้ งพระรว่ งหรอื ปลา
พระร่วง ปลาตัวเล็กสีขาวใสทสี่ ามารถมองเห็นโครงก้างอยู่
ภายในได้ด้วยตาเปล่า เชือ่ กันว่าพระร่วงกินปลาเหลือแต่ก้าง
แลว้ โยนลงน้า� พรอ้ มกบั บอกใหว้ า่ ยน้�าตอ่ ไป ปลาชนดิ น้เี ดมิ ที
พบมากที ่ “โซกพระร่วง” ร่องน�้ากลางหุบเขาทีไ่ หลเข้าเมือง
สโุ ขทยั ซง่ึ เชอ่ื กนั วา่ เกดิ จากท่ีพระรว่ งไดม้ าลองพระขรรค ์ ฟนั
ภเู ขาแยกออกเปน็ สองสว่ นและกลายเปน็ ธารน้�าในเวลาตอ่ มา
ต�านานเกีย่ วกับพระร่วงทโี่ ด่งดังทีส่ ุด เห็นจะไม่มี
เรือ่ งใดเกินไปกว่าทีพ่ ระร่วงสาปขอมซึ่งด�าดินมาโผล่ทีก่ ลาง
เมืองสุโขทยั ให้กลายเป็นหิน เมื่อครัง้ ที่พระร่วงหนีราชภัยมา
บวชทเี่ มืองสุโขทัย เมื่อมีคนมาถามหา “นายร่วงจากเมือง
ละโว้” ภกิ ษุร่วงซง่ึ ก�าลงั กวาดลานวดั อยู่จงึ ได้กล่าวตอบไปว่า
“ให้รออยู่ทนี่ ีเ่ ถิด” และด้วยวาจาสิทธจิ์ ึงท�าให้คู่สนทนากลาย
เป็นหินอย่กู ลางลานวดั นนั้ เอง
พระรว่ งและขอมดำ� ดนิ
ในศำลสรำ้ งใหมท่ วี่ ดั ตระพงั ทอง เมืองเกำ่ สโุ ขทยั
(ภาพ : อุทยานประวตั ิศาสตรส์ ุโขทัย กรมศิลปากร)
เมษายน-มถิ ุนายน ๒๕๕๘ 39
