Page 95 - Culture3-2016
P. 95
๒
กว๋ ยเตยี๋ วและขนมจนี นบั เปน็ อาหารเสน้ จานหลกั ของไทย นาไปอัดผ่านตะแกรงหรือรีดเป็นแผ่นแล้วซอยเป็นเส้นเล็ก
ทั่วไปโดยเฉพาะเมื่ออยู่นอกบ้านเพราะสะดวกในการตั้ง เส้นใหญ่เส้นบางชนิดผสมไข่ในเนอ้ืแป้งด้วยทาให้เป็นสเีหลอืง
ร้านขายให้บรกิารปรุงง่ายเสริ์ฟง่ายและกนิง่ายจบในภาชนะ อ่อนๆเช่นเส้นบะหม่ีและแผ่นห่อเกี๊ยวเม่ือได้เส้นรูปแบบ
ใบเดียว ในประเทศไทยเรียกอาหารจานเส้นที่มีรูปแบบ ต่างๆ แล้วจึงนา ไปทาให้แห้งเพอื่ เก็บถนอมไว้ได้นาน
หลากหลายต่างกัน เช่น ข้าวซอย ข้าวปุ้น ต้มเส้น เฝอ และ “ ข น ม จ นี ” อ อ ก เ ส ยี ง ส า เ น ยี ง ใ ก ล เ้ ค ยี ง ก บั ภ า ษ า ม อ ญ ว า่
“คนอมจนิ ”
หมซี่ ว่ั ซง่ึ แตล่ ะตา รบั กย็ งั มคี วามนยิ มในการผสมครบเครอื่ งเครา ที่มีความหมายเช่นเดียวกัน คือเส้นแป้งข้าวสุก
ปรุงรสชาติหลากหลายแตกต่างตามความพอใจของผู้คนแต่ละ ขณะทยี่ งั มคี า ไทยโบราณอกี คา หนงึ่ เรยี กวา่ “เขา้ หนม” สา หรบั
ท้องถนิ่
ชาวอีสานเรียกว่า “ข้าวปุ้น” ซึ่งทั้งหมดก็มีลักษณะเป็นเส้น
คาว่า “ก๋วยเตี๋ยว” ออกเสียงคล้ายภาษาจีนฮกเก้ียน เช่นเดียวกัน กรรมวิธีการทาก็คล้ายกัน ประกอบเคร่ืองการกิน
และจีนแต้จิ๋วที่แปลว่า “เส้นข้าวสุก” เส้นทาจากแป้งข้าว ตามตารับท้ังผักสดเครื่องเคียงก็แบบเดียวกัน คือ มีน้าซุป
เจ้าหรือไม่ก็แป้งข้าวสาลีน่ึงสุกเป็นก้อนและเหนียวจากน้ัน
นา้แกงราดอย่างชุ่มฉา่ซึง่แตกต่างกันตามภูมิภาคก็ตรงนา้แกง
93
กรกฎาคม-กนั ยายน ๒๕๕๙
