Page 104 - Culture3-2016
P. 104
ในความเห็นที่ฝากสังคมไว้ตั้งแต่เมื่อปี๒๕๐๘ม.ร.ว.คนเดียวกนัและดว้ยสัดส่วนอยา่งสมดุลแล้วบุคคลคนนนั้
คึกฤทธ์ิปราโมชยังแสดงข้อคิดบางอย่างท่ีผมเห็นว่ายังไม่ จะเปน็นกัแสดงภาพยนตร์หรือละครทดี่”ี
ล้าสมัย ดังน้ี
ในท้ายที่สุด ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ได้เขียนข้อความนี้ไว้ตั้งแต่
“สาหรับคนดูท่ีจริงจังกับการดูภาพยนตร์ สิ่งสาคัญ เมื่อปี ๒๕๐๘ ว่า
ที่ควรจะสนใจในภาพยนตร์แต่ละเรื่องนั้นก็คือ สนใจว่า “ประวัติศาสตร์ของภาพยนตร์ได้พิสูจน์ให้เห็นว่า
ภาพยนตร์เรื่องนั้นมีอะไรท่ีจะบอกคนดูบ้าง? หรือจะทาให้ คนดูหนังนั้นพร้อมท่ีเสียเงิน ๑๒ บาท (ค่าดูหนังชั้นกลางใน
ยุคนั้น) เพื่อแลกกับความสนุก ซึ่งมีค่าเพียงหน่ึงบาทหรือ
เราเขา้ ใจชวี ติ ในแงม่ มุ ใหมอ่ ยา่ งไรบา้ ง? หรอื ทา ใหเ้ ราไดร้ จู้ กั
มนษุ ยม์ ากขนึ้ บา้ งไหม? หรอื วา่ ภาพยนตรแ์ ตล่ ะเรอ่ื งดไู ปแลว้ สองบาทเท่านั้นเอง แต่คนดูหนังจะไม่ยอมเสียเงินเพียง
จะทา ให้สติปัญญาของเราแหลมคมขึ้นบ้างหรือไม่? เหล่านี้ หนงึ่ บาทหรอื สองบาทเพอ่ื แลกกบั สตปิ ญั ญาทอี่ าจจะมคี า่ ถงึ
คือสงิ่ทค่ีนดทู่เีขา้ใจในภาษาภาพยนตร์จะตอ้งพจิารณา”
๑๒บาทหรือมากกว่านั้นเลยน่ีเป็นปรัชญาทางเศรษฐกิจ
“ศิลปะทุกชนิดเป็นเครื่องส่งเสริมปัญญาของมนุษย์ ทฝี่ังอยู่ในใจของฝงูชนมาช้านาน...
เมื่อภาพยนตร์เป็นศิลปะอีกชนิดหนึ่ง ภาพยนตร์ก็ควรจะ เพราะในความเห็นของฝูงชนท่ัวไปน้ัน แสงสว่าง
อยใู่นฐานะน้นัไดเ้ช่นเดยีวกนั”
แหง่ปญัญาถงึแมว้า่จะมคีา่สงูมากมายเพยีงใดกย็งัไมเ่ทา่กบั
“แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ชาร์ลี แชปลิน เป็นศิลปินใน ความมืด เพราะความมืดมีคุณประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่กว่าคือ
สามารถทาใหค้นนอนหลับได้สบายมาก”
วงการภาพยนตรท์เ่ีหน็แยง้วา่สาหรบัภาพยนตรแ์ลว้อารมณ์
สา คญั กวา่ ปญั ญา เพราะปญั ญาทป่ี ราศจากอารมณอ์ าจทา ให้ ภาพยนตร์จะทรงความเป็นส่ือสะท้อนวัฒนธรรมได้
คนธรรมดากลายเป็นอาชญากรได้
หรอื ไมอ่ ยา่ งไรแคไ่ หน? ผทู้ ตี่ ดิ ตามอา่ นเรอ่ื งของผมตงั้ แตต่ น้
ขณะเดยี วกนั อารมณท์ ปี่ ราศจากปญั ญากผ็ ลติ ไดแ้ ต่ มาจนจบ นา่ จะตอบไดท้ กุ ทา่ น และสาหรบั ทา่ นทเี่ พง่ิ รจู้ กั ภาษา
คนโงท่่ีอาจจะไมม่ีภัยอันตรายต่อใคร
ภาพยนตร์ผมหวงัวา่ทา่นจะตอบไดด้กีวา่คนอน่ืและดู(หรอืไมด่)ู
แต่ถ้าเมื่อใดก็ตามปัญญาและอารมณ์มารวมอยู่ใน
(หรอืมีเหตุผล)
ภาพยนตร์ในอนาคตไดอ้ยา่งค้มุค่ามากขนึ้
102
