Page 87 - Culture1-2016
P. 87
ในฐานะ“ศลิ ปนิ แหง่ ชาต”ิ สาขาวรรณศลิ ป์รางวลั นี้
สง่ ผลกบั ชวี ติ และงานในจงั หวะกา้ วตอ่ ไปอยา่ งไรบา้ ง
กรณุาฝากไว้กบัผู้อา่นท่ีติดตามผลงานของคุณ
ตั้งแต่เดิมที ผมไม่เคยรู้ว่าโลกนี้มีกวี ไม่รู้ว่าโลกนี้มี
นักเขียน แต่ใจชอบการประพันธ์มาตั้งแต่เด็ก ชอบมาแล้วจึง
ตดิ ลมตอ่ เนอื่ ง รวมทงั้ ไดแ้ รงสนบั สนนุ จากผอู้ า่ นจงึ ทําางานตอ่
ไปได้ แม้ว่าจะไม่ใช่คนที่มีรายได้มาก เรียกว่าไม่มั่นคงเลย
ลึกๆ เราหวั่นไหวว่าจะอยู่ยังไงในระยะยาว ไอ้ชกชนะนี่
มันชนะกันได้ แต่การจะประคองยืนระยะยาวไปตลอดชีวิต
เราจะทําายังไง หลายคนทิ้งตรงนี้ไปทําางานหาเงินที่มากกว่า
แตผ่ มยงั ลนุ้ กบั มนั อยู่ ชวี ติ ชว่ งหนงึ่ ทผี่ มอสิ ระจรงิ ๆ อยคู่ นเดยี ว
ไพวรินทร์ ขาวงาม
ชีวิตจะเหวี่ยงไปอีกแบบ การได้อยู่กับครอบครัวทําาให้ชีวิต เกิด : ๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๐๔
เปลี่ยนไปอีกแบบ ผมนิ่งขึ้นและอยู่กับความรัก
ภูมิลาเนา : อําาเภอสุวรรณภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด
แตง่ านหนงึ่ ทผี่ มทาํา เสมอคอื กจิ กรรมทางสงั คมเกยี่ วกบั การศึกษา :
บวชเรียนที่วัดบูรพาราม-วัดไตรรัตนาราม จังหวัดสุรินทร์
และมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตวังน้อย พระนครศรีอยุธยา
ภาษาไทย ผมมักจะได้รับเชิญเป็นวิทยากรตลอด ๓๐ ปี
สุกัญญา ขาวงาม
ที่ผ่านมา ทั้งก่อนและหลังได้รางวัลซีไรต์ สิ่งที่ผมช่วยได้ผม คู่ชีวิต :
ด.ช. คําาพุทธิคุณ ขาวงาม
บุตร :
จะช่วยตลอด โรงเรียนมีการจัดค่าย กิจกรรม หรือที่ไหนก็
ทพ่ี า นกั ปจั จบุ นั : อําาเภอบ้านไผ่ จังหวัดขอนแก่น
แล้วแต่ แม้กระทั่งในเรือนจําาบางขวาง หรือ ทัณฑสถานหญิง
รางวัล :
ม้าก้านกล้วย
เขาเชิญผมประจําา ไปกับพี่ไวท์-ศักดิ์สิริ มีสมสืบ หรือ รวมบทกวีรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์แห่งอาเซียน (ซีไรต์)
พเี่ นาว-์ เนาวรตั น์ พงษไ์ พบลู ย์ เปน็ คหู่ ใู นเรอื นจาํา หรอื เดนิ ทาง ประจําาปี พ.ศ. ๒๕๓๘
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาภาษาไทย
ลงใต้ไปทางปัตตานี นราธิวาส ไปทั้งๆ ที่กลัว เพราะตอนนั้น
มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร ประจําาปี ๒๕๔๘
ลูกเพิ่งได้สามเดือน แต่ผมไปเพราะเป็นงานด้านวัฒนธรรม
ศิลปินศิลปาธร สาขาวรรณศิลป์ ประจําาปี พ.ศ. ๒๕๕๑
งานวิชาการ นอกจากการเขียนแล้ว คนอื่นเขาเรียกผมว่าครู
ศิลปินมรดกอีสาน สาขาวรรณศิลป์ ประจําาปี พ.ศ. ๒๕๕๖
อาจารย์ คนส่วนใหญ่เรียกผมว่าครูไพรวรินทร์ เป็นอาจารย์ ศลิ ปนิ แหง่ ชาติ สาขาวรรณศลิ ป์ (กวนี พิ นธ)์ ประจําาปี พ.ศ. ๒๕๕๘
ทางศิลปะการประพันธ์
แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้หมายความว่าผมจะดีเด่นเลอเลิศ
กวา่ คนอนื่ เพยี งแตว่ า่ ผมมเี สน้ ทางของตวั เองเทา่ นนั้ จากเดก็
บ้านนอกยากจนคนหนึ่ง ออกจากบ้าน ได้เข้าโรงเรียนใน ชีวิต แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้ผมยังต้องศึกษาอยู่ ไม่ใช่ว่ารางวัลที่ได้
บ้านนอก และได้ไปบวชเรียนในวัด กลายเป็น บ้าน วัด คือการสําาเร็จศึกษาสุดท้าย จบละ ไม่ทําาอะไรแล้ว ส่ิงท่ีผม
โรงเรียน รวมเป็นคําาว่า “บวร” สิ่งเหล่านี้มีบุญคุณต่อชีวิต ตอ้ งทาํา คอื ศกึ ษาตอ่ ทงั้ เรอื่ งสงั คม เรอื่ งชวี ติ โดยสาํา คญั คอื เรอื่ ง
ของคนคนหนึ่งที่ทําาให้เติบโตมา การศึกษาในครอบครัวของ ของตวั เอง แกไ้ ขปรบั ปรงุ ตวั เอง ตอ้ งอา่ น ตอ้ งเขยี น ตอ้ งเรยี น
พ่อแม่ การศึกษาในวัดคือพระ ถ้าผมไม่ได้บวชเรียน ชีวิตผม ต้องคิดอีกมาก ถ้ายังมีกําาลังอยู่ ต้องทําาต่อไป รางวัลที่ได้
อาจจะไปอกี แบบหนงึ่ ผมคดิ วา่ ทงั้ หมดคอื กระบวนการศกึ ษา
ตรงนี้ไม่ใช่แท่นให้ไปยืนนิ่งอยู่กับที่
85
มกราคม-มนี าคม ๒๕๕๙
