Page 48 - fab53

ลายลักษณ์ อักษรก็ดี วิจารณญาณก็ดี ดุลพินิจก็ดี ล้วนมีความ
สำ�คัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ในการที่ คณะกรรมการจะมีมติ
ในเรื่องหนึ่งเรื่ องใด
อธิบายมาถึงตรงนี้ เราก็จะสรุปได้ ว่า หลักการใหม่ในการ
ตรวจพิจารณาหนังตามกฎหมายใหม่ นี้ เราไม่ ได้ ใช้วิธี ดูจน
จบแล้ว ลงมติ ผ่าน-หรื อไม่ผ่าน-หรื อให้ตัดโน่ นตั ดนี่ก่อน
แล้วจึงผ่ าน เหมือนวิธีการตามกฎหมายเก่ า แต่เราจะใช้วิธี
ดูหนังให้จบแล้วมาถกแถลงความเห็นเพื่ อกำ�หนดประเภทว่า
หนังควรจั ดอยู่ในประเภทใด
โดยไม่ลืมว่ า
การจัดประเภท ๑ ถึง ๕ นั้นไม่มีปัญหา แต่ประเภท ๖
นั้นเจ้าของโรงกับผู้ขายหรือผู้ ให้เช่ามีโอกาสทำ�ผิดกฎหมาย
ได้ และผู้ ชมบางกลุ่มก็อาจถู กจำ�กั ดสิทธิ์ ส่วนประเภท ๗ นั้น
ผู้ยื่นขออนุญาตรับความเดือดร้อนไปโดยตรง ส่ วนผู้ชมบาง
กลุ่มอาจไม่สมใจบ้ างที่ ไม่มีโอกาสได้ดู หนังที่ต้ องห้ามตาม
กฎหมายไทย
หลักการทั้งหมดนี้ จะครอบคลุมการกำ �หนด
กฎเกณฑ์ทางธุ รกิจอุตสาหกรรมหนัง และวัฒนธรรมทาง
สังคมได้พอเพี ยงแล้วหรือไม่เพียงใด?
ผู้ร่างกฎหมาย (ซึ่งไม่ใช่ผมและไม่ใช่คณะกรรมการ
ภาพยนตร์ชุดปั จจุ บันนี้ ) คงจะยังไม่แน่ใจนัก จึ งมีการร่าง
กฏหมายมาตรา ๒๙ ตามขึ้นมาอีก ระบุว่า
ในการที่จะดำ �เนินการตามวิถีทางในมาตรา ๒๕ (ซึ่ง
ต่อด้วยมาตรา ๒๖) ถ้าคณะกรรมการเกิดเห็นว่า หนังเรื่อง
ใดมีเนื้อหาที่ ....
๑) เป็นการบ่อนทำ �ลายประเทศไทย หรือ
๒) ขัดต่อความสงบเรียบร้อย หรือศีลธรรมอันดีของ
ประชาชน หรือ
๓) อาจกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของรัฐ และ
เกียรติภูมิของประเทศไทย
ให้คณะกรรมการมีอำ�นาจ สั่งให้ผู้ ขออนุญาตแก้ไข
ตัดทอน ก่อนอนุญาต หรื อไม่อนุ ญาตก็ได้
ความข้อนี้ บางคนจะวิจารณ์ว่า บทบัญญัติมาตรานี้
เหมือนกับการคงวิ ธีการเซ็ นเซอร์ แบบกฎหมายเก่า แต่
กระทรวงวัฒนธรรม (ในฐานะหน่วยงานกำ�กั บดูแลงานนี้)
สำ�นั กงานคณะกรรมการวั ฒนธรรมแห่ งชาติ (ในฐานะ
ผู้กำ�กับดูแลคณะกรรมการหนัง) และคณะกรรมการหนัง
(ผู้มีหน้ าที่พิจารณาหนั ง) ล้วนเห็นพ้องต้องกันว่ า ควรจะใช้
กฎหมายมาตรานี้เพื่ อการส่งเสริมมากกว่าการทำ�ลาย
กล่าวคือ ถ้าหนังทั้ งเรื่องจะไม่เข้าข่ ายข้อ ๑ ข้ อ ๒
หรื อข้อ ๓ อย่ างแจ้งชัด แต่มีเพี ยงส่วนใดส่วนหนึ่งที่อาจ
จะเข้าข่ายข้ อห้ามในแง่ใดแง่ หนึ่งอยู่บ้าง ซึ่งในส่วนนั้น ถ้า
ได้รับการแก้ ไขหรือตัดทอนลงบ้างแล้ว หนังส่วนที่เหลือก็ยัง
พอเข้าข้ อกำ�หนดข้อหนึ่งข้อใด(ใน ๖ ประเภท) ได้อยู่ เราก็
จะใช้ มาตรานี้เพื่อขอให้ผู้ขออนุญาตแก้ไขตัดทอนเสี ยก่อน
เพื่ อที่จะได้ดำ�เนิ นการตามมาตรา ๒๕, ๒๖ และอาจนำ�ไปสู่
การอนุ ญาตได้ต่อไป
ส่วนคำ �ในวรรคสุดท้ายที่ระบุว่า “หรือ จะไม่อนุญาต”
นั้ น เป็นเพียงการให้ อำ�นาจเด็ดขาดไว้ ในกรณี ที่เนื้อหาของ
หนั งนั้นชัดเจนตรงตัว หรือหนักหนาเกินแก้ ไขไปทั้งเรื่อง ซึ่ง
ข้อหาเหล่ านี้ล้วนมีกำ�กับไว้ ในวงเล็บ ๗ ของมาตรา ๒๖ อยู่
แล้ ว การใช้อำ�นาจตามมาตรานี้จึงมีผลไม่แตกต่างไปจากผล
ตามวงเล็บ ๗ ของมาตรา ๒๖
นี่ คือ สาระของมาตรา ๒๙ ที่ผมอยากจะยืนยันว่า
น่ าจะมีความหมายในทางป้องกันส่ งเสริมหรื อช่วยเหลือผู้ที่
เกี่ยวข้ องทุกฝ่ ายในวงการธุรกิจ-ศิลปะ-และอุตสาหกรรม
หนั ง มากกว่าในทางควบคุมดู แล หรือถอยหลังเข้าคลองไป
สู่วิ ธีการเก่า ๆ ที่เราก้าวผ่านมา
ซึ่ งในระยะเวลากว่าหนึ่งปีหกเดื อนที่กรรมการหนั ง
ชุ ดนี้มานั่งทำ�งาน เราได้ แลกเปลี่ยนความรู้ แลกเปลี่ยน
ทรรศนะได้ ศึกษาทั้งหนัง ศึ กษาทั้งกฎหมาย และทั้ งได้ ใช้
ประสบการณ์ ที่กรรมการแต่ละคนมีอยู่หลายหลากแตกต่าง
กัน มาร่วมกันคิด ร่วมกันสรุป เพื่อหาทางส่งเสริม สนั บสนุน
ให้ทุกฝ่ายได้รับประโยชน์จากหนังและการดูหนัง ให้มากที่สุด
หรื ออย่างน้อยก็ให้ดีกว่ายุคสมัยที่ผ่านๆ มา
แต่ ละนาทีที่เรานั่ งดูหนังแต่ละเรื่อง ซึ่งไม่ว่าจะเป็น
หนั งดีหรือหนั งแย่ ภาพเหล่านั้น ล้ วนเป็น “งาน” ที่เราจะ
ต้ องคิดและติดตามอยู่ตลอดเวลา จนกว่าหนังจะจบ งานนี้
จะสนุ กเพียงใด ก็ขอให้ท่ านผู้อ่านได้ โปรดใช้วิ จารณญาณใน
การพิ จารณา
ผมเป็นกรรมการคนหนึ่งที่ “จริงจังและตั้งใจ” ในการ
ทำ �งานหน้าที่นี้ (ซึ่งเชื่อว่าไม่แตกต่ างจากกรรมการท่านอื่น)
ผมจึ งคิดว่างานนี้เป็นงานที่ เครียด และจริงจังมากกว่างานที่
สนุ ก
แต่ เมื่อหนังเป็นหนึ่งในไม่กี่สิ่ งที่ผมรัก ผมจึงให้ใจ
ร้อยเปอร์เซ็นต์ กับสิ่งที่ผมตั้ งใจทำ�อยู่ทุกวันนี้ ครับ
๔๖