Page 47 - fab53

ในข้อกำ�หนดประเภทใด
เ มื่ อ กำ � ห น ด
ประเภทได้แล้ ว ก็ จะ
ต้องมีมติว่า อนุญาต ให้
ฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน
ห รื อ จำ � หน่ า ย ใ น ร า ช
อาณาจักรได้ โดยใช้ ข้อ
กำ�หนดประเภทที่กำ�หนด
นี้
ก า ร พิ จ า ร ณ า
อนุญาตตามมาตรา ๒๕
และ ๒๖ โดยมีข้อสรุ ป
ในที่สุดว่ าหนั งดู นั้ นอยู่
ในประเภทใดประเภท
หนึ่ง ในวงเล็บที่หนึ่งไป
ถึงวงเล็บที่ห้ านั้น ค่อน
ข้างจะไม่มีปั ญหา
ที่ เรี ยกว่ า ไม่ มี
ปัญหา ก็เพราะกฎหมาย
ไม่ได้ระบุข้อห้ามไว้ เพราะ
กฎหมายมีเจตนารมณ์
เพี ยงแค่ ให้คำ �แนะนำ �
ต่อสาธารณชนเท่ านั้ น
ว่าหนังแต่ละเรื่อง ที่จะ
ปรากฏต่อสายตาผู้ ดู ผู้
ชมนี้ คณะกรรมการเห็น
ว่าอยู่ในประเภทใด
ผู้ ดู อ า จ จ ะ เ ห็ น
ด้วยหรือไม่เห็นด้ วยก็ ได้
ในคำ�แนะนำ�นี้ เป็นต้นว่า
ผู้ดูที่มีอายุ ๑๓ ปี
จ ะ ซื้ อ ตั๋ ว เ ดิ น เ ข้ า ไ ป
ดู หนัง , หรื อควั กเงิ น
ซื้ อหนั งแผ่ นที่ กำ �หนด
ประเภทเกินอายุตัวเอง
ขึ้ น ไ ป , ผู้ ดู ผู้ นั้ น ก็ มี
เสรีภาพที่จะใช้ สิทธิ ใน
การดูหนังของตนเองได้
อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะ
อย่ างยิ่ง ถ้ าตนเอง หรือพ่ อแม่ ผู้ ปกครองของผู้ดู อายุ
สิบสามปี ผู้ นั้น เห็นสมควรที่ จะใช้เสรี ภาพเช่นนั้นได้ด้วย
ความคิดที่ตนเองเห็นว่าเหมาะสมดีแล้ ว กฎหมายก็ ไม่ได้
ห้ามด้วยประการใด ๆ
เจตนารมณ์ เช่ นนี้ เป็ นการให้ สาธารณชนได้ ใช้
วิจารณญาณด้วยตั วเองว่าอะไร คื อ สิ่ งที่ควรทำ � อะไร
คือ ความเหมาะสม เพราะฉะนั้ น การใช้กฎหมายภายใต้
กฎเกณฑ์เช่นนี้ จึงน่าจะไม่เป็นการสร้างปัญหา ดังที่ได้กล่ าวมา
แต่พอเลยขั้นมาถึ งข้อกำ�หนดประเภทในวงเล็บที่หกและที่
เจ็ด ปัญหาจะค่อยๆปรากฏตัวขึ้น
กล่าวคือ ในข้อกำ �หนดประเภทวงเล็บที่หก ที่ระบุว่า
“ภาพยนตร์ที่ห้ามผู้มีอายุ ต่ำ�กว่า ๒๐ ปี ดู” นั้นเริ่ มมีข้อห้าม
ตามที่กฎหมายบัญญัติ ขึ้นมาแล้ ว โดยเฉพาะในวงเล็บที่
เจ็ดซึ่งถึงขั้น “ห้ามเผยแพร่ในราชอาณาจักร” นั้น ปัญหา
ย่อมชัดเจนแน่ นอนว่า ถ้าหนั งที่ยื่นเข้ามาขออนุญาต(เพื่ อ
ขาย ให้เช่า แลกเปลี่ยนหรือจำ�หน่ายในราชอาณาจักร) แล้ว
คณะกรรมการพิจารณา(ซึ่ งดูตั้ งแต่ต้นจนจบ) แล้วเห็นว่า
เป็นหนั งอยู่ในประเภท “ควร” ห้ามเผยแพร่ในราชอาณาจักร
หนังเรื่ องนั้นย่อมไม่ผ่านการอนุญาตเป็นธรรมดา
หนั งที่ยื่ นเข้ ามาขออนุ ญาต แล้วไม่ ได้ ผ่ านการ
อนุญาต(ตามประเภท ๗) หรื อได้ รับอนุญาตแต่ มีข้ อ
ห้าม(ตามประเภท ๖) ย่อมก่อให้เกิดปั ญหาหรือความเดือด
ร้อนแน่นอน กล่าวคือ
ประเภท ๗ นั้นเจ้าของหนังเดือดร้อน เพราะหนังที่
สั่ง-หรือทำ�-หรือนำ�เข้ามา-แล้ว ถูกห้ามไม่ให้ฉายฯ
ส่ วนประเภท ๖ เจ้ าของสถานที่ ฉาย-ให้เช่ า-
แลกเปลี่ยน-หรือจำ�หน่ายเดือดร้อน ส่วนคนดูบางกลุ่มอาจ
เดือดร้อนเพราะถูกจำ�กั ดสิทธิ
คณะกรรมการพิ จารณาภาพยนตร์ ตระหนักใน
ความเดือดร้ อนนี้อย่ างแน่นอน และคำ�นึงถึงอย่างยิ่ง
ว่า ควรใช้กฎหมายเพื่ อให้เกิ ดการส่งเสริ ม หรือระงับความ
เดือดร้อนให้มากกว่า การใช้ กฎหมายเพื่อสร้างปัญหาหรือ
เพิ่มความเดือดร้อนให้มากยิ่ งขี้น
ทางราชการ คื อ กระทรวงวัฒนธรรม ผู้ เป็น
หน่วยงานกำ�กับดู แลคณะกรรมการพิจารณาหนั งเอง ก็
ตระหนักในปัญหานี้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากั น เพราะฉะนั้นการ
ออกกฎกระทรวงก็ ดี การจัดทำ�คู่ มือการกำ �หนดประเภท
ของหนังก็ ดี จึ งทำ�ไปด้วยความระลึกถึงปัญหาเหล่ านี้อยู่
เสมอ และคณะกรรมการพิจารณาหนัง ต่างก็ตระหนั กว่า
๔๕