Page 33 - fab53

เชิ งธุรกิจ หรื อบ้านพักอาศัย ด้วยอำ �นาจทางการเงิน
ของเศรษฐี ใหม่และนายทุ นที่ ต้องการสร้ างจุ ดขายทาง
วัฒนธรรมกับการท่องเที่ยวหรือบ้างก็ใช้แสดง สัญญะ
ของสถานภาพทางสั งคม ที่แสวงหา “ความแปลก”
แบบในสังคมจารี ตด้วย “เปลือก” ทางวัฒนธรรมนำ�มา
เสนอขายแก่ลูกค้าทั้งไทยและเทศที่แสวงหาเปลือกแห่ง
ประเพณีที่เป็ นรากเหง้าในสถานภาพเดิมที่อยู่ในชนชั้น
สู งมาสู่โอกาสที่สามารถสัมผัสหรื อครอบครองได้ไม่ยาก
หากมี เงิน และอีกเช่นกันวัดต่างๆ ที่เป็นเจ้าของรูปแบบ
สถานภาพเดิมก็ มีค่านิยมในการรื้อของเก่า และสร้างของ
ใหม่เป็ นศิลปะคอนกรีตโหลๆ ปั้มพิมพ์อันโอฬารตระการ
ตาที่รกรุงรัง และสุดท้ายก็ดูแลรักษาไม่ไหวบ้างทรุดโทรม
เต็มไปด้วยขี้นกพิราบแทบทุกวัดเพราะวัดกับชาวบ้านไม่
ได้เป็นหนึ่งเดียวกั นอย่างในอดีต อี กด้านหนึ่ งของการ
อนุ รักษ์ ที่ระบบการศึ กษาก็มิ ได้ทำ�หน้าที่เชื่ อมโยงองค์
ความรู้ท้องถิ่นในมิติต่างๆ อย่างรอบด้านสู่ใจคนรุ่นใหม่
จึงทำ�ให้ เขาเหล่านั้นไม่มี สำ�นึกร่วมและมองเห็นคุ ณค่า
เพราะโครงสร้างสังคมใหม่เชื่ อในหลักของวิทยาศาสตร์
บนพื้นฐานเหตุและผลที่พิสู จน์ ได้เท่านั้น อีกทั้งให้ สิทธิ
เสรี ภาพ(อย่างไทยๆ) และระบบเศรษฐกิจแบบทุ นนิยม
แบบปลาใหญ่กินปลาน้อย ทั้งหมดล้วนเป็นตัวแปรสำ�คัญ
ต่อปรากฎการณ์งานช่างแขนงนี้
บทสรุป แม้การเปลี่ยนแปลงจะเป็นสัจธรรมที่ทุก
สรรพสิ่งไม่อาจหลีกหนี ได้แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเรา
จะยอมรั บสภาพความเปลี่ยนแปลงอย่างไร้เงื่อนไขหรื อ
สติปัญญาอย่างรอบด้าน ตรงกั นข้ามเรากลับต้องยอมรับ
ปรับแต่งดัดแปลงไปสู่สิ่งที่งอกงามงอกเงยอย่างมีรากแก้ว
มิ ใช่ การต่อยอดตั ดตอนหรือตั ดแต่ งพันธุ กรรมอย่าง
ไร้ มโนสำ�นึ กซึ่งมิใช่เพี ยงแด่ตัวเราแต่ยังหมายถึ ง สิ่ง
แวดล้อมรอบด้ านทั้งวิถีชี วิต สังคมวัฒนธรรมประเพณี
ที่เกี่ยวข้อง เพราะถ้ายังหลงทางต่างคิดในคอกตนแบบ
สั งคมปัจเจกชั้น เฉกเช่นปัจจุบัน สักวันเราก็คงไม่เหลือ
อะไรไว้ ให้ลูกหลานได้ ภาคภูมิใจเพราะความเปลี่ยนแปลง
ก็ มี พั ฒนาการมาเป็นลำ �ดับมิใช่ จะพึ่งมี ในยุ คสมัยเรา
หากแต่ในอดีตบรรพชนเราก็ มีชั้ นเชิงต่อการรับมาและ
ถ่ายไปจนกลายเป็นความลงตั วภายใต้บริบทแห่งความ
เป็นปัจจุบันขณะ ในยุคใครยุคมันเพราะมี ฐานที่มั่ นคง
โบสถ์แบบสายวัดป่า
โบสถ์ สมัยใหม่ยุคแรก
โบสถ์แบบจารีตสมัยใหม่
โบสถ์แบบจารีตสมัยใหม่
๓๑