Page 50 - june53

๔๘
บันเทิ งใจมากกว่าหนังที่ดูจบแล้ว “ต้องคิดต่ออีกสามวัน
สามคืน ถึงจะประทับใจ” บ่อยครั้งที่ ดูหนังประเภทนี้ จบมา
แล้ว อาจารย์คึ กฤทธิ์จะค่อนขอดว่า “หนังแบบนี้ คุณสมบัติ
เขาคงชอบ เพราะเป็นหนังแนวนิยมของเขา”
แต่แม้ ว่า อาจารย์จะชอบหนังในแนวที่ไม่ตรงกันกับ
ผม ก็ไม่ได้แปลว่า เราจะดูหนั งด้วยกันไม่ได้ หรือดูแล้วมา
พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไม่ได้ แต่ในทางตรงข้าม
บ่อยครั้งที่หนั งเรื่องที่ความชอบไม่ตรงกัน กลับเปิดทางให้
พูดคุยถกเถียงกันได้ อย่างออกรสขึ้น ด้วยซ้ำ �ไป
เพราะฉะนั้น หนังที่ดี ในความหมายของคนบางคน
จึงไม่ได้แปลว่าจะต้ องเป็นหนังที่ดีสำ�หรับคนทุกคน และใน
ทำ�นองเดียวกันหนังที่ดีของผู้ สร้าง ก็อาจจะไม่ใช่หนังที่ดีของ
ผู้ดู และหนังที่ดีอาจจะไม่ ใช่หนั งทำ�เงิน หรือหนังทำ�เงิน อาจ
จะไม่ใช่หนังดี ก็ได้ด้วย
อาจารย์คึกฤทธิ์ จึงเรี ยกวงการหนังว่ า “เมืองมายา”
ด้วยเหตุนี้
ความรู้เหล่านี้ จะเป็นประโยชน์ได้มากน้อยแค่ไหน?
ผมมีคำ�ตอบว่ า ถ้าเป็นคนทั่วไป รู้ ไว้ก็จะเข้าใจหนัง
มากขึ้น หรืออย่างน้อยก็ดีกว่าไม่รู้
แต่ถ้าเป็นคนทำ�หนัง หรือคนวิจารณ์หนัง ความรู้
เหล่านี้ จะทำ �ให้คุ ณสร้างผลงานที่มีมาตรฐานมากขึ้น
และจำ�เป็นอย่างยิ่ง สำ �หรับคนที่ จะมีส่วนร่วมหรือ
เป็นกรรมการอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมหนัง
ซึ่งสามารถจะใช้ความรู้เหล่านี้ ไปใช้ประโยชน์ ในการทำ�งาน
ของท่าน ซึ่งทุกวันนี้ ผมก็ยังได้แต่ตั้งความหวั งอยู่ ยังไม่รู้ว่ า
ฝันจะเป็นจริงได้ ในวั นไหน?
พั กเบรคระหว่างถ่ายทำ�มาเป็นเวลาพอสมควร มา
ติ ดตามเรื่องราวกันต่ อไปดีกว่าครับ
เริ่ มกันด้วย ธาตุที่หนึ่ง ภาพที่แลเห็นได้ด้ วยตา
ภาพที่ แลเห็นได้ด้วยตานั้ น เป็นแก่ นหรือศูนย์ กลาง
ที่ จะให้ภาพอื่น ๆ ที่จะมาผสมกันเป็นภาษาภาพยนตร์นั้นเข้า
มารวมกัน เพราะภาพยนตร์นั้น เล่าเรื่องด้วยภาพมิใช่ด้วย
ถ้อยคำ� เช่นเดียวกันกับนักเขี ยนที่จะต้องหาถ้อยคำ�และวลี
อันเหมาะสม เพื่อจะแสดงความคิดเห็นหรือเนื้อความที่เขา
ต้ องการจะเขียน ผู้สร้างภาพยนตร์ก็จะต้ องเลือกเฟ้นตัว
แสดงวัตถุต่าง ๆและเหตุการณ์ต่าง ๆ ซึ่งจะทำ�ให้เรื่ องราว
หรือความคิดที่เขาต้องการจะบอกกับคนดูหนังนั้น ปรากฏแก่
คนดู รายละเอียดทุ กอย่างภายในกรอบของภาพแต่ละภาพ
ในภาพยนตร์ มีส่วนร่วมกั นในการแสดงความหมายของผู้
สร้างภาพยนตร์ ให้ปรากฏแก่คนดูหนั ง
การเลือกภาพและลำ�ดับภาพที่เลือกแล้วเข้าด้วยกัน
นั้ น เป็ นวิธี เดียวที่ผู้สร้างภาพยนตร์ จะก่ อให้เกิดความคิด
และอารมณ์ อันลึกซึ้งขึ้นในใจของคนดู ได้
ผู้ เขียนเรื่องนี้ เคยดู หนังเรื่องหนึ่ งเกี่ยวกับชีวิตของ
ขุนโจรเม็กซิกันคนหนึ่ง ซึ่งมีตำ�นานเล่ากันมาว่า เป็นผู้ อยู่ยง
คงกระพัน ไม่มีผู้ ใดฆ่าให้ตายได้ ภาพยนตร์เรื่องนั้น ได้แสดง
การต่ อสู้ของขุนโจรกับโจรคณะอื่น ซึ่งเป็นศั ตรูของเขา ฉาก
ตอนจบนั้น เป็นฉากที่ลูกน้องโจรหามร่างของขุนโจรมาวาง
ไว้ กลางหมู่บ้ าน ร่างนั้นเป็ นร่างของคนตาย มีบาดแผลอยู่
ทั่ ว คนดูหนังเรื่องนั้น ได้แลเห็นร่างอันไร้ชีวิตของขุนโจรวาง
อยู่บนถังน้ำ �กลางหมู่บ้าน จากถั งน้ำ�ใบนั้น มีน้ำ�ไหลออกมา
เรื่ อย ๆ ทำ�ให้นึกไปถึงเลื อดเลี้ยงชีวิตซึ่ งกำ�ลังไหลออกจาก
ร่างของขุนโจร ชาวบ้านในหมู่ นั้น มายืนกันอยู่รอบศพของ
ขุนโจร แล้วกระซิบพู ดกันเบา ๆ ว่า “ใครจะจั บแม่น้ำ �ทั้งสาย
ได้” หรื อ “ใครจะฆ่าลมพายุได้” อีกเสียงหนึ่งสอดขึ้นมาว่า
“ถึ งแม้ว่า เขาจะเป็นคน ก็ยังไม่มี ใครฆ่าเขาได้อยู่นั่นเอง”
จากนั้น กล้องถ่ายภาพยนตร์ ได้กวาดภาพวัตถุต่าง ๆ
ซึ่ งเป็นของคงทนต่อเวลา เช่ น ภาพหมู่บ้าน ภาพท้องฟ้า
ภาพแม่น้ำ� ซึ่งมีกระแสน้ำ�ไหลอยู่ ไม่มีที่สิ้นสุด และภาพภูเขา
หลั งหมู่บ้าน ภาพต่าง ๆเหล่านี้ เมื่อได้ปรากฏขึ้นบนจอ หลัง
คำ �พูดของคนในเรื่อง ที่ว่าไม่มี ใครฆ่าขุนโจรได้ แล้วก็ทำ�ให้
คนดู นึกได้เองว่า ขุนโจรผู้นั้น เป็นคนที่ ใครฆ่าไม่ตาย ตอนจบ
ของหนั งเรื่องนี้จึงเป็ นการเริ่มตำ�นานเกี่ ยวกั บขุนโจรผู้นั้ น
ซึ่งยังมีคนเล่ากันมาอยู่จนถึงทุกวันนี้” (อ่านต่อฉบับหน้ า)